Na een klein opstootje met de roadies van Metallica begon Frank Black met een rothumeur aan zijn set: met de drie jonge huurlingen van zijn band zette hij het op een allemachtig rammen, waarbij Black te pas en te onpas zijn gevreesde Schreeuw bovenhaalde. Het publiek keek wat verweesd toe terwijl Black, die geen gitaar aanraakte, zijn songs de vernieling inzong, als een driftige kleuter over het podium rolde of zijn polsbandje afrukte. Pas later in de set liet hij horen dat hij ook echt kan zingen; de emotionele impact lag meteen een stuk hoger. Omdat Black ook consequent voor nieuwe, bijna onbekende songs koos - enkel van zijn eerste cd passeerde 'Los Angeles' - droop het publiek na de laatste song dan ook snel af. (isg)