Werchtergangers lusten veel. Wie vanmiddag stond te genieten van Amy Winehouse en straks een potje zal headbangen op Metallica, staat na middernacht te shaken op de wei, met 'Believe' van de Chemical Brothers in het aangezicht.

Op het podium gebeurt zoals steeds weinig - de Brothers verschuilen zich achter hun apparatuur en onder een imposante videomuur. Hun show bestaat uit een soort megamix van hits, met verbasterde versies en af en toe een knoertharde elektronische brom die als een alpenhoorn over de dansende fans blaast.

De videoschermen tonen flitsende sciencefictionachtige abstracties, vuurwerk en lichtkokers die je lijken op te slokken. De beats zijn prima, de trucjes bekend.

Einde van dag drie: de platgetrapte, met afval bezaaide weide begint al vreemd te geuren. Maar in deze openluchtdiscotheek lijkt zoiets niemand te deren. Morgenochtend brengen we neusknijpers mee. (svs)
 0 reacties

Wie de spieren alvast wil losgooien vooraleer de Chemical Brothers er aan beginnen, staat klaar voor LCD Soundsystem. Maar wat een opwarmertje had kunnen zijn, wordt een stevige fuif. James Murphy en de zijnen mogen er dan uitzien als de cast van Revenge Of The Nerds, ze geven de groove meteen de sporen, als coole discokikkers.

De punkdisco van 'Us v them', de fastmotionversie van 'Daft Punk' en het jolig meegezongen 'North American scum' zorgen al voor veel deining. Nieuwe songs als 'All my friends' vertragen de boel even. De The Fall-pastiche 'Movement' zorgt weer voor wat opwinding en als de manische Murphy in 'Yeah' helemaal over de rooie gaat, ontploft het zaakje.

Jammer dat Murphy's microfoon te zacht staat - niet dat dat de feestende menigte tegenhoudt. Niet geniaal, wel erg goed. (svs)
 0 reacties

Keane-zanger Tom Chaplin is uitgegroeid tot een echte performer. Met gevoel voor flair loopt hij het podium op en neer om zijn publiek op te zwepen. 'Chrystal ball' heet het openingsnummer dat ons bij de zaak roept. Chaplin wil dat we meezingen, en liefst nog luid ook.

Keane verkoopt onversneden pathetiek in hapklare porties. Maar er zit ook dreiging en duisternis in, getuigen de geprojecteerde beelden. We zien bommen, explosies en krijgen als intro op 'A bad dream' zelfs een oorlogsgedicht op onze boterham. Zeg nu nog eens dat Keane een stelletje romantische flierefluiters zijn.

Na een handvol liedjes gaat het richting klein podium, dat in de middengang is opgetrokken. Chaplin omgordt een akoestische gitaar en plots is hij weer dat kleine jongetje dat in een klap beroemd werd en er zich niet goed naar wist te gedragen. Aandoenlijk.

Tijdens de finale trekt Keane nog een laatste blik hits open. 'Somewhere only we know', 'Is it any wonder' en 'Bedshaped' doen de boeken dicht. Chaplin ziet er gelukkig uit, en terecht. Keane heeft net een mooie beurt gemaakt. (kld)

 2 reacties

Wat doet The Good The Bad And The Queen op Rock Werchter? We vragen het ons af als we de heren bezig zien. Hun soms ronduit slaapverwekkende dubby liedjes zijn niet meteen festivalvoer. Moet deze groep niet in een gezellige concertzaal staan, zoals de Brusselse AB? Het publiek doet eerst nog erg zijn best om nu en dan enthousiast mee te klappen maar de introverte, intieme liedjes van de groep sporen nu eenmaal niet aan tôt een feestje.

Tussen de groepsleden Damon Albarn (ex-Blur) en Paul Simonon (ex-The Clash) botert het anders zeer goed. De eerste (met hoge doodgravershoed) is erg speels met de tweede (met gangsterachtige vilthoed), op en naast het podium - backstage zien we de heren elkaar broederlijk schoudersklopjes geven.

Jammer dat het niet echt vonkt in de marquee. Een beetje te koel en te cool voor dit festival. (svs)
 0 reacties

Wat komt opa Peter op het podium van Rock Werchter zoeken? Een nieuwe plaat
is er niet en voor de laatste echte hit moeten we zeker vijftien jaar
terug, zo oud als de jongste generatie hier aanwezig dus.

Met opener 'Intruder' etaleert Peter Gabriel meteen enkele van zijn
typische kenmerken: een theatrale sound, gestileerde pasjes en bovenal die
stem, die aan diepgang en zeggingsschap nog niets heeft moeten inboeten.
Straf want Gabriel is met zijn 57 niet meer van de jongste.

Maar toch, zijn epische songs worden op beleefd applaus onthaald, veel
verder reikt de interesse op de weide echter niet. Ook de verveelde blik
van de tienermeisjes op de eerste rij die op Keane wachten, spreken
boekdelen. Alleen 'Solsbury hill' en 'Sledgehammer' doen de boel even
opleven. Maar laat ons eerlijk zijn. Peter Gabriel hoort eigenlijk thuis op
TW Classic. (kld)

 0 reacties

"Ratata!" Arno is in topvorm. Hij heeft zijn festivalset nog eens uit de kast gehaald, dat betekent dat de ene crowdpleaser de andere opvolgt, van 'Oh la la la' tôt 'Les yeux de ma mere'. Die classics worden afgewisseld met wat recente songs zoals een schuimbekkend 'Mourir a plusieurs' dat, zoals bijna alle liedjes in deze show, naar grote hoogten wordt getild dankzij het krasserige, roteigenzinnige gitaarspel van Geoffrey Burton.

'Putain putain' is een voorspelbaar hoogtepunt - Arno geniet er zichtbaar van wanneer iedereen "k'em een kleintje maar 'k skiet verre!" meebrult - en "Les filles" mag de boel alweer afsluiten, waarop een knettergek volksfeest volgt. Een typische, bovenste beste Arno. (svs)
 0 reacties

Na het nuchtere - in alle betekenissen van het woord - Snow Patrol is het
tijd voor een goeie scheut bombast. Wie beter dan The Killers, de 'larger
than life' act van het moment om daarvoor te zorgen?

Het podium is volgestouwd met houten kratten, bloemen en een pianostatief van ineengevlochten geweien. Een zwartwit-filmpje neemt ons intussen mee naar Las Vegas, 'Sam's town'.

En dan gaat het moordend snel. 'When you were young', 'Bones' en 'Somebody told you' volgen elkaar meteen op en we zijn nog geen kwartier ver. Maar de geluidsman krijgt capriolen en tot twee keer toe valt het geluid weg op de weide.

Voor de rest verloopt alles vlekkeloos. Frontman Brandon Flowers lijkt gedreven - of is het verbeten - terwijl zijn lijnen zingt. Het publiek ontvangt hem als een held en tot ver op de weide worden zijn hymnes meegebruld. Als The Killers volgende keer terugkomen, zal het als headliner zijn. Zoveel is na hun overdonderende set wel duidelijk. (kld)

 0 reacties

Kortrijk in da house! "Kweetniet van jullie mor wijlie zin 't vree zitten"
roept frontman Mickael Karkousse enthousiast. De Marquee wordt stapelgek.
Goose blaast alles omver. "Er zijn goeie Belgische groepen, er zijn
steengoeie Belgische groepen en er is de beste!" roept presentator Luc
Janssen vooraf. Gelijk heeft hij! Hoewel het geluid in de tent niet meteen
goed zit, wringt Goose zich in allerlei bochten om het publiek een
elektroshock te geven. 'Bring it on' is een ongeleid projectiel met
trommelvliesversplinterende kracht (die dubbele basdrum!) - het publiek
brult zelfs de keyboardriffs mee. Bij de beukende technoversies van hun
beste nummers doet Goose soms denken aan de elektropunk Alec Empire. Goose
brengt de revolutie. Resistance is useless. (svs)
 0 reacties

Laat de songs voor zichzelf spreken. Dat is wat de Schotse groep Snow Patrol gedacht moet hebben toen ze het hoofdpodium opkropen. Geen glamour, geen show, zelfs geen aankondiging: gewoon opkomen en spelen. De zanger begint intussen steeds meer op Noel Gallagher te lijken, maar verder houdt de vergelijking op.

Op Pukkelpop vorig jaar speelden Snow Patrol noodgedwongen akoestisch, wat niet altijd even kon boeien, maar nu staan ze messcherp. Het discrete 'Shut your eyes' groeit ondanks een gitaarmankement uit tot een eerste sterk moment.

Snow Patrol heeft eigenlijk maar een boodschap: heb het leven lief. Dat straalt van dit ongecompliceerde viertal af op het publiek dat tot achter de geluidstorens zit mee te knikken met 'Chocolate' en 'Spitting games'. En als één man meezingt wanneer 'Chasing cars' uit de boxen knalt natuurlijk. Oerdegelijke stuff, met de glimlach gespeeld. (kld)

 0 reacties

Klaxons hebben een probleempje: frontman Jamie ziet er doodziek uit. De man oogt lijkbleek, zweet en puft en loopt te fronsen alsof migraine hem verteert, met de mond open. Halverwege de show verdwijnt hij even achter het drumstel, staat met zijn rug naar het publiek en stommelt weer terug. Hij kijkt alsof zijn maag net is leeggepompt. Eerlijk gezegd: we don't want to know.

Ondanks dat vreemde gedrag spelen Klaxons een vrij goede set. De dolgedraaide Marquee zingt de "ooh-ooh-oohs" van 'Golden skans' loeihard mee en een hallucinant 'Magick' blaast het dak van de tent. De crowdsurfers zijn niet te tellen en Klaxons druipen tevreden af, zij het wat pips. Minder LSD slikken, jongens! (svs)
 0 reacties

Amy Winehouse begint er twintig minuten te laat aan. 'Zal ze stomdronken zijn?' vraagt iedereen zich af. Niet dus. Amy ziet er ravissant uit, met spectaculair opgestoken ravenzwart haar. Ze kiepert twee glazen whiskey-cola achterover en staat de hele tijd aan haar jurkje te fruniken. Haar begeleidingsband ziet er uit als een zwart orkestje uit Harlem in de fifties - allemaal topmuzikanten. We houden onze adem in als ze begint te zingen: een sexy misthoorn van een stem. Haar jazzopleiding speelt haar nog steeds parten want geen enkele melodie blijft dezelfde: teveel freestyle, te weinig pop. Toch blijft het fijn eens inktwarte soul en happy liedjes in de trend van The Shirelles te horen op de wei ipv harde gitaren. Amy blijft een revelatie maar ze moet zich.beter concentreren - 'Rehab' zingt ze lusteloos en zonder fut. Bij momenten geniaal, maar hier zit meer in. Revanche in het najaar in Brussel? (svs)
 0 reacties

Een Italiaanse tweeling en een Japanse komen elkaar tegen in New York. Et voilà, Blonde Redhead was geboren. Het klinkt al even onwaarschijnlijk als de muziek die ze maken: dromerig en gelaagd zoals in opener 'Dr. Strangelove' of drammerig en spacy zoals bij 'Spring by summer fall'. En toch klikken beide uitersten mooi ineen.

Is dit een concert voor de meerwaardezoeker? Het geluid gaat alleszins een stuk breder dan wat de meeste op RW geprogrammeerde groepen serveren, onverwachter ook. Jammer dat sommige songs iets te lang blijven steken in een repetitief einde. Het publiek zwelt intussen langzaam aan en ondergaat de muziek met open geest. Al zijn er ook een paar die Blonde Redhead als een ideale soundtrack bij een middagdutje aanzien. Evengoede vrienden natuurlijk. (kld)

 0 reacties

Soundchecken op de lekkere baslijn van 'Gigantic'. Die van The Hold Steady hebben een crew met smaak. De zanger ziet er anders behoorlijk nerdy uit, maar wanneer de band opener 'Stuck between stations' inzet, weten we meteen dat schijn soms bedriegt. Dit is een podiumbeest van het zuiverste water, al heeft ie dan een buikje.

Sneu dat de tent niet eens halfvol staat voor hun vette Amerikaanse rock. Daar zit het gebrek aan naambekendheid zeker voor iets tussen, want de songs staan als een koe. Gooi daarbij een straffe band en een bezielende frontman en je hebt het eerste hoogtepunt van de dag te pakken. (kld)

 0 reacties

De eerste tieneridolen van de dag zijn aangekomen, dat merk je aan de vele jonge meisjes die voor het grote podium zijn komen postvatten. Razorlight heeft met 'America' een dikke hit te pakken, maar het is vooral zanger Johnny Borrell, die de meisjesharten sneller doet slaan. Speciaal voor hen koos hij vandaag voor een flinterdun onderlijfje - dat halfweg de set ook nog eens sneuvelt - en nauwzittende witte broek.

De seks is er dus, maar wat met de muziek? Razorlight klinkt verdienstelijk en de radiovriendelijke rock gaat erin als koek. Liedjes als 'Before I fall into pieces' hebben op zich weinig om het lijf maar doen het wel in Werchter. En dan is er natuurlijk nog het op gegil onthaald 'America', een meezinger van formaat. (kld)

 0 reacties

Dag drie en het festivalleven begint stilaan te wegen op het publiek, dat gemoedelijk toestroomt op de weide. Aan onze noorderburen van de Heideroosjes om Werchter wakker te schudden.

Opkomen doet het viertal met Urbanus en vuurwerk en hoppakee, de punkrocksongs rollen in hoog tempo over de weide.

Pretentieus zijn de Heideroosjes allerminst, de fun is waar het hen om draait, al zit in vele van hun liedjes ook een maatschappijkritische boodschap. Aan het eind van de set zit zelfs een stukje 'Seek and destroy' van Metallica. En zie, de zon priemt zowaar door het grijze wolkendek.
(kld)
 0 reacties

Terwijl de Heideroosjes op het grote podium voor springerige herrie zorgen, pakken die van The Bravery het iets zwaarmoediger aan. 'Time won't let me go' zingt zanger over zijn verloren tienerjaren.

Stemvast klinkt hij niet altijd en vooral tijdens de hoge noten ontspoort het al eens. Die ijle stem blijkt ook de achillespees van de band te zijn. Vaak is het zoeken naar de zanglijn tussen de gitaren, en dat gaat vooral ten koste van de refreinen.

'An honest mistake' geeft het concert halverwege een boost en de hele Marquee veert mee op de discoritmes. The Bravery heeft duidelijk een aanhang, zo blijkt. Toch zou de groep het met dit geluid een pak moeilijker hebben op het grote podium. (kld)
 0 reacties

Eerst en vooral: Eddie Vedder is uitstekend bij stem. Dat is de voorbije tien jaar wel anders geweest. Er was een tijd dat het grunge-icoon slechts over een flets doorslagje van zijn ooit zo machtige oerschreeuw beschikte.

Die brul, die grom, komt in Werchter weer van diep vanbinnen. Zeker tijdens de vele songs uit het debuut 'Ten' schiet het kippenvel ons over de armen: 'Once', een met lange, spectaculaire gitaarsolo's overladen 'Even flow' en een hitsig 'Porch' zijn heerlijke nostalgietrips voor al wie ouder dan dertig is. De setlist is bijna perfect: veel publieksfavorieten ('Animal', 'Corduroy', 'Why go', 'Betterman') wat niet toevallig ook de beste songs van de groep zijn. Het concert heeft een sterke politieke dimensie. Vedder roept dat de groep terug naar de VS vliegt om er orde op zaken te stellen in het Witte Huis. 'Elderly woman' wordt opgedragen aan de minderbedeelden
in Amerika wiens kinderen in Irak vechten. De zanger vertelt ook over een goede vriend die gehandicapt uit de oorlog kwam. Hij roept iedereen op om als een sterke internationale stem te protesteren tegen de regering Bush.

Ver na middernacht schiet de beroemde gitaarintro van 'Alive' de nacht in. Werchter brult mee, als uit 1 krachtige mond. (svs)
 4 reacties