Is de onvergelijkelijke Rufus Wainwright 'miscast' op RW? Wanneer de Canadees, in zeer kleurrijk kostuum, opkomt, is er nog plaats zat in de Marquee. In het hippe New York kan Wainwright geen scheet laten of hij is nieuws, maar op de reuzenpicknick die RW is, is onze man een bijna onbekende. Hij speelt dan nog vooral werk uit 'Release the stars', zijn jongste album. Maar Rufus is excentriek en is daar trots op; hij tapt mopjes over de hits die hij zal spelen, zingt het schitterende 'Going to a town' dwars door het geroezemoes heen, en ziet het publiek steeds talrijker worden. Het concert eindigt met een eenzaam 'Complainte de la butte', een waanzinnig 'Get happy', met dansact van Judy Garland. En dan 'Gay messiah' met Wainwright als travestie. Het was een gedenkwaardig, chaotisch en intens concert. (Vpb)
 1 reacties

Vrolijk word je niet van de drammerige hardrock van de zelfverklaarde God Of Fuck. Naar Manson blijf je vooral kijken voor de kostuums. Zijn muzikanten zijn een kruising van een vogelverschrikker met een rottende zombie. Gezellige jongens die elk weldenkend mens wel eens op de thee wil hebben, dus. Op de videoschermen flitsen groteske lippen en een brandende
zeppelin. 'We hate love! We love hate!' Krijst Manson. Dat zal allemaal wel, maar hij doet toch niet erg zijn best om die puberale woede deftig naar muziek te vertalen. De rockfans staan wat beleefd te headbangen, de rest nipt nog eens van een pintje. Wij geeuwen. (svs)
 0 reacties

Rare jongens, die Fransen. We vermoeden dat de kerels van Air liever in de jaren zeventig waren opgegroeid: hagelwitte discobroeken, pastelblauwe hemdjes met rechtopstaande kraag, nonchalante baard -en haargroei zoals de gebroeders Gibb... Riep er iemand Saturday Night Fever? De muziek was eerst onderkoelde lounge, dan hoorden we slaapverwekkende instrumentaaltjes en tenslotte (eindelijk!) de hits 'Sexy boy' en 'Kelly watch the stars', waarbij de hele tent even op zijn kop stond. Festivalvoer smaakt behoorlijk anders, hoewel Air charmeerde tussen de herriemakers van vanavond. (svs)
 0 reacties

'Put your hands in the air, Brussels' roept de zanger van My Chemical Romance. Het is een Amerikaan natuurlijk. De security is in opperste staat van gereedheid gebracht. Want naast motregen zijn ook skydivers en appelflauwtes voorspeld. De groepsleden zien eruit als goths voor tieners die van papa en mama nog niet naar een fuif mogen: ravenzwarte pakken en zwart geverfd haar. Ze dreigen ermee in vlammen uit te barsten als ze teveel zon krijgen. Dracula met melktandjes, denken we. De hit 'Welcome to the black parade' laat de weide daveren. Deze vleermuizen kunnen zowaar stevig rocken!
 2 reacties

Het zou wel eens snel kunnen gaan met Air Traffic. In de marquee staan we vlakbij een roedel gillende meisjes die onze trommelvliezen doen scheuren. Nogal wiedes: de britse knaapjes zijn piepjong en spelen alsof hun leven ervan afhangt. De boel ontploft bij de single ,,Charlotte'' en de zanger schreeuwt zijn emopopliedjes uit - zijn nekspieren staan dik gespannen. Heel leuk om zo'n gedreven groep te zien, ook al is zijn zomerse gitaarpop nu ook weer niet zo bijzonder. De dames hebben zich in elk geval geamuseerd. (svs)
 0 reacties

Hij wordt aangekondigd als 'de Limburgse Prince of Darkness' en kijkt als een veroveraar over de weide. En meteen weten we waarom al die jonge meiden bij Billy Talent vooraan stonden te drummen. Koen Buyse is hot. Hij zweeft over het podium tijdens opener 'Lost and found' en buigt zich uitdagend naar de fans tijdens 'Go/No' _ groot gekrijs! De sound van de band is luid en compact: een donkere muur van bas en metaal, waarin de tenor van Buyse smacht en verleidt.

Groots? Niet echt. 'Sad she said' heeft een goeie dynamiek, en 'Get whatever you want' en 'Backseat' haalden profijt uit een koele electro-groove. Maar Zorniks songs gedijen minder goed in het daglicht. Wie 'Scared of yourself' zingt heeft een claustrofobische ruimte nodig. 'It's so unreal' zakte diep weg voor een krachtig slot er nog een vuist aan zette. Maar hulde aan Koen Buyse die met hoge koorts op het podium stond. (Vpb)
 0 reacties

Aimabel bandje, Milow. Terwijl 200 meter verder Billy Talent pokkeherrie verzint zingt hij een volle Marquee toe dat hij het ook niet weet. Milow
heeft een hit en dat loont, want de hele tent zingt mee met 'You don't know' en dat zijn de dingen die een festival warm en memorabel maken. Ook 'One of it' gaat er vlot in,want de vijf jonge Vlamingen op dat podium zijn heel aaibaar en de songs klinken zo bekend en melodieus. Met afsluiter 'Born in the eighties' lijkt er een Ier op RW te zingen, maar nee hoor, het is dus Jonathan Vandenbroeck. Te volgen. (Vpb)

Lees de blog van Milow op www.standaard.be
 1 reacties

En zo is Rock Werchter eraan begonnen. Een halfvolle weide, een reuzedrukte in de campings en zowaar een zonnetje in de steeds grijzere lucht.

Stilte voor de storm, of gewoon batterijen sparen? De massa komt allicht voor Muse en Bjork, maar daar wil Billy Talent niet voor onderdoen. Zijn publiek staat toch vijftig meter diep en wat helpt beter om de boel wakker te schudden dan wat lawaai van een gitarist die eruit ziet als Elvis op hoogspanning? De fans springen wild op en neer met de korte, schreeuwerige rocksongs van de Canadese band en brullen de teksten mee alsof ze examenstof waren.

De band heeft twee boodschappen: we moeten goed zijn voor elkaar, en vooral nooit opgeven. Van een inspirerend begin gesproken! (Vpb)
 1 reacties