maandag

01:35 > Faithless

Afsluiten met Faithless is een certitude: een groot deel van het publiek zal zeker een deel van hun show blijven hangen om te dansen, de laatste drankbons soldaat te maken en met een positieve boodschap van Maxi Jazz in de oren naar huis te keren.


De grootste hits, 'Insomnia' en 'God is a dj', klonken wat schril en uitgekauwd; het waren minder bekende nummers als 'What about love' die het feest aanzwengelden. En als de show al harder begon dan we van Faithless gewoon zijn, dan werd Rock Werchter 2007 afgesloten met twee van de zachtste nummers van de band: 'Muhammad Ali' en 'Salva mea'.

 1 reacties

00:42 > Tori Amos

Wat is Tori Amos mager geworden! Als ze, met sluik bruin haar het podium opwandelt, herkennen zels veel fans haar niet meteen. Pas toen ze achter de piano ging zitten en 'Cruel' inzette, kreeg iedereen door dat zij het was. Het haar bleek even later, toen ze haar groene jurk inruilde voor een zilverlame gevalletje, een pruik, maar ondanks die verkleedpartijen was het eerste deel van haar set in mineur, met niet echt opbeurende songs als 'Teenage hustling'.


Buiten de tent zat veel volk het optreden te volgen, maar toch aanzienlijk minder dan Amos een paar jaar geleden zou hebben getrokken. 'Cornflake girl' was een welkome afwisseling qua toon en tempo, met een mooi stukje improvisatie op piano, maar daarna dreinde Amos weer in hetzelfde register verder. Een erg vlak optreden, ondanks de ijle hoogten die de stem van Amos steeds weer opzocht.

 0 reacties

zondag

23:32 > Metallica

De hele zondagnamiddag zijn festivalgangers toegestroomd die de eerste drie dagen van Rock Werchter aan zich voorbij hebben laten gaan; om twaalf uur stonden al mensen in zwarte T-shirts op de eerste rij, vast van plan daar de volgende twaalf uur te blijven. De geruchten zijn weer de moeite: de hele frontstageruimte zou vol vuurwerk staan. Dat soort groep leeft bij zijn mythe, en kient zijn set zorgvuldig uit. Hij begint eraan met minder bekend materiaal als 'Creeping death', voor de fans van het eerste uur, en werkt zich dan door live-favorieten als 'And justice for all' en 'The memory remains', met veel gitaarsolo's van Kirk Hammett. De fans van de stadiongroep, die 'One' of 'Nothing else matters' wilden horen, moesten wachten tot de toegiften. Met de hits, een massaal meegebruld 'Enter Sandman' - en ontploffingen, uiteraard.

 0 reacties

22:44 > The Australian Pink Floyd Show

Wat een gek idee, een covergroep zo hoog op de affiche van een festival zetten. Maar niet iedereen lust natuurlijk Metallica, en de melodieuze kracht van Pink Floyd blijft even aantrekkelijk als ooit. De tent is dan ook drievierden gevuld met bijwijlen erg jong volk. Dat kent, het kan bijna niet anders dan uit de platen van hun ouders, alle werk van Pink Floyd, ook de nummers van voor Dark Side of the Moon. Het krijgt die in meestal zeer lang uitgesponnen versies die de platen verder trouw volgen, inclusief de zwerkende gitaarlijnen. Raar, maar zeer genietbaar, tot en met het daverende slot 'Another brick in the wall' en 'Comfortably numb'.

 2 reacties

20:55 > Damien Rice

Op hetzelfde Marqueepodium waar Frank Black net zijn duivels had ontbonden, bracht Damien Rice het totale contrast. Gewapend met een kamerbrede glimlach, een paar dure akoestische gitaren, een aan extase grenzende overgave en songs over de verdachte substanties die een mens soms in de ijskast aantreft, creëerde hij in een handomdraai een feestsfeer. We moeten toegeven dat elke Ier en Brit van de wei -en dat waren er wel wat - in de tent stond. En dat die zich lieten horen met verrukt en vaak storend applaus tijdens elke intro of als Rice een mooi stukje gitaar speelde. Wat soft, wat fok, zuchten de rockers nu, maar de songs van Rice zijn meer dan stijloefeningen, hij geeft hem met zijn band zo van jetje dat zijn gitaar regelmatig opnieuw moest worden gestemd, en de flardjes 'Bang bang' van Cher of 'Creep' van Radiohead waren ook clever. Alleen het cabaretnummertje waarin een kelner Rice een glas wijn inschenkt, was erover. Verder: fijn concert. (isg)

 0 reacties

20:04 > Frank Black



Na een klein opstootje met de roadies van Metallica begon Frank Black met een rothumeur aan zijn set: met de drie jonge huurlingen van zijn band zette hij het op een allemachtig rammen, waarbij Black te pas en te onpas zijn gevreesde Schreeuw bovenhaalde. Het publiek keek wat verweesd toe terwijl Black, die geen gitaar aanraakte, zijn songs de vernieling inzong, als een driftige kleuter over het podium rolde of zijn polsbandje afrukte. Pas later in de set liet hij horen dat hij ook echt kan zingen; de emotionele impact lag meteen een stuk hoger. Omdat Black ook consequent voor nieuwe, bijna onbekende songs koos - enkel van zijn eerste cd passeerde 'Los Angeles' - droop het publiek na de laatste song dan ook snel af. (isg)

 0 reacties

19:23 > Incubus

Incubus? Stelt die groep bij ons iets voor? Is dat niet uitsluitend voer voor Amerikaanse surferkids? Jawel. Op de wei zijn de fans op 1 hand te tellen. De gigantische regenwolk die tijdens Interpol heel even openscheurde, hangt nog steeds dreigend over de wei. Daar is de regen. In de frontstage luizen de jongens van The Kooks een paraplu af van een paar giechelende meisjes. Wat doen die kerels hier? Verdwaald? Of gaan The Kooks zich straks herprofileren als een duf funkmetalgroepje? Daarmee is alles gezegd. Incubus is niet veel meer dan een paar Californische 'pretty boys' die beter in de jaren negentig waren blijven hangen. Eendimensionele troep voor verwarde bakvissen. Gelukkig regent het en hebben wij een excuus om te gaan schuilen, ver weg van het hoofdpodium. (svs)

 3 reacties

17:52 > John Legend

Vooraf vroegen we ons af of het nou wel een goed idee was om de chique John Legend op een festival te zetten, om vijf uur 's namiddags nog wel. Maar in de Marquee kwam twee keer zoveel volk kijken als naar zijn concert in Schaarbeek deze winter, en als een deel daarvan alleen kwam om schaduw te zoeken, dan is het vast als fan vertrokken. Legend en zijn elfkoppige (!) groep hadden de designerkleren ingeruild voor T-shirtjes en gympjes en hoewel een blinkende vleugel voor de zanger klaarstond, liet hij het spelen grotendeels aan zijn twee toetsenisten over. Eerst sloop hij op de uiterste rand van het podium heen en weer tot het publiek helemaal gek werd, en daarna liet hij het niet meer los. Dit concert was overigens van a tot z strak in de hand gehouden - het is bij soulshows wel eens anders. Toen Legend een bikinimeisje uit het volk liet trekken voor een hanige paringsdans en meteen daarna met zijn band een hitsige versie van Sly Stones 'Dance to the music' bracht, steeg de hitte in de tent tot ongezonde hoogten. (isg)

 0 reacties

17:45 > Interpol

Misschien is Werchter 2007 wel de editie van de onzorgvuldige programmering. Interpol op het hoofdpodium op een klaarlichte vooravond? Nogal ondoordacht als u het ons vraagt. De sombere New Yorkers dragen zwarte pakken en donkere zonnebrillen. Hun deprimerende kerkhofrock - denk aan Echo And The Bunnymen zonder de sardonische humor - gedijt het beste in een pikdonkere tent, liefst rond middernacht. Hun statische performance sprankelt niet genoeg, ook al musiceert de band erg goed. Alweer: in de marquee had Interpol kunnen profiteren van een intiemere setting en van een nauwer contact met het publiek. 'Evil' en 'Narc' zijn prima songs en ook het nieuwe 'The Heinrich manouvre' is niet onaardig - ze worden propertjes uitgevoerd. Hier zit meer in. (svs)

 0 reacties

16:45 > The Kooks

Modetip voor de bestudeerd nonchalante rocker: scheur de hals van je T-shirt open. De helft van The Kooks gunde de talrijk toegestroomde frisse meisjes zo een blik op hun borst. De jongens zelf oogden al wat minder fris dan bij hun doorbraak, een jaar geleden: het wilde toerleven heeft duidelijk zijn tol geëist. Maar de muziek heeft wel de wilde frisheid van limoenen behouden. De stem van Luke Pritchard heeft nog steeds die jongensachtige snik, de samenzang van de gitaristen klinkt engelachtig. De gitaren werden continu geranseld, zodat er geen dode momenten meer vallen in de set, maar de groep live ook een stuk forser klilnkt dan op cd. Net wat het publiek nodig had om na de lunch niet in te dommelen. En net zoals The Kooks lievelingen zijn van zowel Radio 1 als Studio Brussel, zongen zowel de eigen fans als het Metallica-leger dat al voor het podium had postgevat, hits als 'Naive' vrolijk mee.

 0 reacties

16:08 > Maximo Park

Nooit gedacht dat de Britse dandies van Maximo Park zo populair kunnen zijn. Dat heeft veel te maken met de podiumcapriolen van de zanger Paul Smith - zeg maar: kunst -en vliegwerk. De man schiet tevoorschijn in een piekfijn zwart kostuum, bolhoed op de kruin en maffe zonnebril op de neus. Zijn gymnastiek knipoogt naar de silly walk van John Cleese. Hij zwaait met zijn microstatief en struikelt tweemaal over zijn monitorboxen. Radiohitjes als 'Our velocity' en 'Apply some pressure' worden meegekrijst alsof het rockklassiekers zijn. Smith zingt de jolige liedjes met veel pathos, alsof het om serenades voor een geliefde gaat. Hopelijk mag hij na deze sterke show even gaan liggen. De verrassing van de dag. (svs)

 0 reacties

15:04 > Mastodon

De mannen van Mastodon zien eruit als trollen uit de Lord Of The Rings-saga. Je vraagt je af wat ze zoal in die smoezelige puntbaarden verbergen. Hun gitaarplectrums? Hun avondmaal? Een roedel bange kindjes? De doldrieste heavy metal van Mastodon mag dan voelbaar zijn in onze darmen, voor de hand liggend is deze muziek niet. Zelfs de fans van de hardere metalen staan een beetje meewarig naar Mastodons wiskundemetal te luisteren. Voer voor Metallicafans die in hun auto graag naar een streepje freejazz luisteren. Benieuwd of dat soort mens op de weide staat. (svs)

 0 reacties

15:02 > Cold War Kids

De bassist van Cold War Kids draagt een T-shirt van The Bad Seeds. Alsof dat nog niet punk genoeg is, loopt hij de hele tijd als een neurotische ruziemaker over het podium. Zelden zoveel zin gehad om "'Kerel, sta nu toch eens stil!" te roepen.

Het concert wordt afgebakend door 'We used to vacation' en een nijdig 'Hang me up to dry', hun beste songs. In het midden zit de sierlijke jazzy americana van 'God make op your mind'. Vreemd om zo'n etherisch nummer in een festivaltent te horen, vooral met het botte gedreun van metalgroep Mastodon in de achtergrond.

Cold War Kids was een bizarre eucharistieviering, alsof we plots in een kerkje in de Deep South van de VS stonden. Pakkend. (svs)

 0 reacties

13:38 > !!!


'Tough crowd' zeggen de New Yorkers van !!! (Chk Chk Chk). 'Zijn jullie nog maar net wakker of zo?" Yep, en als middagmaal willen we graag iets robuusters dan !!! Fantastische groep hoor, maar je moet ze 's nachts zien in een afgeladen tent, niet om 13u in de bloedhete middagzon op het hoofdpodium. Daar is hun wilde punkfunk een tikkeltje te duister en te moeilijk voor - !!! is allesbehalve Red Hot Chili Peppers.

De jongens doen nochtans hun best. De percussie klettert, de funkgitaren rinkelen scherp en de frontmannen staan als loopse bavianen tegen elkaar te piepen en te krijsen. Helaas, het is te vroeg en veel te warm voor dit soort energie.

Leuke quote: "Niemand kent ons hier. Als iemand ons backstage vraagt wie we zijn, zeg ik dat ik koebel speel bij Metallica". Voor de fans: 'Heart of hearts' klonk geweldig, maar kon slechts een twintigtal fans vooraan opzwepen. We willen !!! nooit meer bij zonlicht zien. (svs)

 0 reacties

13:36 > Stijn

Het is lekker warm op de weide. We vluchten voor de hete middagzon naar de marquee, maar daar is het niet veel beter. Gelukkig speelt Stijn in deze sauna. De Brusselse funkprins komt op met een brilletje op de neus, maar zwiert het meteen af. Even later moet ook het hemdje uit.

Stijn start solo, met stampende drumcomputers en keyboard, voor 'Hot and sweaty' duiken een trompetist en saxofonist op en bij 'Gasoline and matches' een gitarist, bassist en drummer. De tent staat meteen goed vol en de onuitgeslapen menigte feest gretig mee met Stijn. Zijn muzikanten spelen superstrak en als Stijn in beide hoeken van het podium een potje gaat rappen, zijn de fans niet meer in toom te houden. Hij stuift rond, doet een onweerstaanbare Prince-routine en roept dat het 'hot' wordt "met al die lampekes hier".

'Sexjunkie' is de kers op de taart en dat vindt ook de tent.. Sweaty! (svs)

 0 reacties

zaterdag

23:55 > Chemical Brothers

Werchtergangers lusten veel. Wie vanmiddag stond te genieten van Amy Winehouse en straks een potje zal headbangen op Metallica, staat na middernacht te shaken op de wei, met 'Believe' van de Chemical Brothers in het aangezicht.

Op het podium gebeurt zoals steeds weinig - de Brothers verschuilen zich achter hun apparatuur en onder een imposante videomuur. Hun show bestaat uit een soort megamix van hits, met verbasterde versies en af en toe een knoertharde elektronische brom die als een alpenhoorn over de dansende fans blaast.

De videoschermen tonen flitsende sciencefictionachtige abstracties, vuurwerk en lichtkokers die je lijken op te slokken. De beats zijn prima, de trucjes bekend.

Einde van dag drie: de platgetrapte, met afval bezaaide weide begint al vreemd te geuren. Maar in deze openluchtdiscotheek lijkt zoiets niemand te deren. Morgenochtend brengen we neusknijpers mee. (svs)

 0 reacties

23:23 > LCD Soundsystem

Wie de spieren alvast wil losgooien vooraleer de Chemical Brothers er aan beginnen, staat klaar voor LCD Soundsystem. Maar wat een opwarmertje had kunnen zijn, wordt een stevige fuif. James Murphy en de zijnen mogen er dan uitzien als de cast van Revenge Of The Nerds, ze geven de groove meteen de sporen, als coole discokikkers.

De punkdisco van 'Us v them', de fastmotionversie van 'Daft Punk' en het jolig meegezongen 'North American scum' zorgen al voor veel deining. Nieuwe songs als 'All my friends' vertragen de boel even. De The Fall-pastiche 'Movement' zorgt weer voor wat opwinding en als de manische Murphy in 'Yeah' helemaal over de rooie gaat, ontploft het zaakje.

Jammer dat Murphy's microfoon te zacht staat - niet dat dat de feestende menigte tegenhoudt. Niet geniaal, wel erg goed. (svs)

 0 reacties

23:16 > Keane

Keane-zanger Tom Chaplin is uitgegroeid tot een echte performer. Met gevoel voor flair loopt hij het podium op en neer om zijn publiek op te zwepen. 'Chrystal ball' heet het openingsnummer dat ons bij de zaak roept. Chaplin wil dat we meezingen, en liefst nog luid ook.

Keane verkoopt onversneden pathetiek in hapklare porties. Maar er zit ook dreiging en duisternis in, getuigen de geprojecteerde beelden. We zien bommen, explosies en krijgen als intro op 'A bad dream' zelfs een oorlogsgedicht op onze boterham. Zeg nu nog eens dat Keane een stelletje romantische flierefluiters zijn.

Na een handvol liedjes gaat het richting klein podium, dat in de middengang is opgetrokken. Chaplin omgordt een akoestische gitaar en plots is hij weer dat kleine jongetje dat in een klap beroemd werd en er zich niet goed naar wist te gedragen. Aandoenlijk.

Tijdens de finale trekt Keane nog een laatste blik hits open. 'Somewhere only we know', 'Is it any wonder' en 'Bedshaped' doen de boeken dicht. Chaplin ziet er gelukkig uit, en terecht. Keane heeft net een mooie beurt gemaakt. (kld)


 2 reacties

22:16 > The Good The Bad And The Queen

Wat doet The Good The Bad And The Queen op Rock Werchter? We vragen het ons af als we de heren bezig zien. Hun soms ronduit slaapverwekkende dubby liedjes zijn niet meteen festivalvoer. Moet deze groep niet in een gezellige concertzaal staan, zoals de Brusselse AB? Het publiek doet eerst nog erg zijn best om nu en dan enthousiast mee te klappen maar de introverte, intieme liedjes van de groep sporen nu eenmaal niet aan tôt een feestje.

Tussen de groepsleden Damon Albarn (ex-Blur) en Paul Simonon (ex-The Clash) botert het anders zeer goed. De eerste (met hoge doodgravershoed) is erg speels met de tweede (met gangsterachtige vilthoed), op en naast het podium - backstage zien we de heren elkaar broederlijk schoudersklopjes geven.

Jammer dat het niet echt vonkt in de marquee. Een beetje te koel en te cool voor dit festival. (svs)

 0 reacties

21:26 > Peter Gabriel


Wat komt opa Peter op het podium van Rock Werchter zoeken? Een nieuwe plaat
is er niet en voor de laatste echte hit moeten we zeker vijftien jaar
terug, zo oud als de jongste generatie hier aanwezig dus.

Met opener 'Intruder' etaleert Peter Gabriel meteen enkele van zijn
typische kenmerken: een theatrale sound, gestileerde pasjes en bovenal die
stem, die aan diepgang en zeggingsschap nog niets heeft moeten inboeten.
Straf want Gabriel is met zijn 57 niet meer van de jongste.

Maar toch, zijn epische songs worden op beleefd applaus onthaald, veel
verder reikt de interesse op de weide echter niet. Ook de verveelde blik
van de tienermeisjes op de eerste rij die op Keane wachten, spreken
boekdelen. Alleen 'Solsbury hill' en 'Sledgehammer' doen de boel even
opleven. Maar laat ons eerlijk zijn. Peter Gabriel hoort eigenlijk thuis op
TW Classic. (kld)


 0 reacties

20:50 > Arno

"Ratata!" Arno is in topvorm. Hij heeft zijn festivalset nog eens uit de kast gehaald, dat betekent dat de ene crowdpleaser de andere opvolgt, van 'Oh la la la' tôt 'Les yeux de ma mere'. Die classics worden afgewisseld met wat recente songs zoals een schuimbekkend 'Mourir a plusieurs' dat, zoals bijna alle liedjes in deze show, naar grote hoogten wordt getild dankzij het krasserige, roteigenzinnige gitaarspel van Geoffrey Burton.

'Putain putain' is een voorspelbaar hoogtepunt - Arno geniet er zichtbaar van wanneer iedereen "k'em een kleintje maar 'k skiet verre!" meebrult - en "Les filles" mag de boel alweer afsluiten, waarop een knettergek volksfeest volgt. Een typische, bovenste beste Arno. (svs)

 0 reacties

19:31 > The Killers

Na het nuchtere - in alle betekenissen van het woord - Snow Patrol is het
tijd voor een goeie scheut bombast. Wie beter dan The Killers, de 'larger
than life' act van het moment om daarvoor te zorgen?

Het podium is volgestouwd met houten kratten, bloemen en een pianostatief van ineengevlochten geweien. Een zwartwit-filmpje neemt ons intussen mee naar Las Vegas, 'Sam's town'.

En dan gaat het moordend snel. 'When you were young', 'Bones' en 'Somebody told you' volgen elkaar meteen op en we zijn nog geen kwartier ver. Maar de geluidsman krijgt capriolen en tot twee keer toe valt het geluid weg op de weide.

Voor de rest verloopt alles vlekkeloos. Frontman Brandon Flowers lijkt gedreven - of is het verbeten - terwijl zijn lijnen zingt. Het publiek ontvangt hem als een held en tot ver op de weide worden zijn hymnes meegebruld. Als The Killers volgende keer terugkomen, zal het als headliner zijn. Zoveel is na hun overdonderende set wel duidelijk. (kld)


 0 reacties

19:02 > Goose


Kortrijk in da house! "Kweetniet van jullie mor wijlie zin 't vree zitten"
roept frontman Mickael Karkousse enthousiast. De Marquee wordt stapelgek.
Goose blaast alles omver. "Er zijn goeie Belgische groepen, er zijn
steengoeie Belgische groepen en er is de beste!" roept presentator Luc
Janssen vooraf. Gelijk heeft hij! Hoewel het geluid in de tent niet meteen
goed zit, wringt Goose zich in allerlei bochten om het publiek een
elektroshock te geven. 'Bring it on' is een ongeleid projectiel met
trommelvliesversplinterende kracht (die dubbele basdrum!) - het publiek
brult zelfs de keyboardriffs mee. Bij de beukende technoversies van hun
beste nummers doet Goose soms denken aan de elektropunk Alec Empire. Goose
brengt de revolutie. Resistance is useless. (svs)

 0 reacties

17:53 > Snow Patrol


Laat de songs voor zichzelf spreken. Dat is wat de Schotse groep Snow Patrol gedacht moet hebben toen ze het hoofdpodium opkropen. Geen glamour, geen show, zelfs geen aankondiging: gewoon opkomen en spelen. De zanger begint intussen steeds meer op Noel Gallagher te lijken, maar verder houdt de vergelijking op.

Op Pukkelpop vorig jaar speelden Snow Patrol noodgedwongen akoestisch, wat niet altijd even kon boeien, maar nu staan ze messcherp. Het discrete 'Shut your eyes' groeit ondanks een gitaarmankement uit tot een eerste sterk moment.

Snow Patrol heeft eigenlijk maar een boodschap: heb het leven lief. Dat straalt van dit ongecompliceerde viertal af op het publiek dat tot achter de geluidstorens zit mee te knikken met 'Chocolate' en 'Spitting games'. En als één man meezingt wanneer 'Chasing cars' uit de boxen knalt natuurlijk. Oerdegelijke stuff, met de glimlach gespeeld. (kld)


 0 reacties

17:13 > Klaxons


Klaxons hebben een probleempje: frontman Jamie ziet er doodziek uit. De man oogt lijkbleek, zweet en puft en loopt te fronsen alsof migraine hem verteert, met de mond open. Halverwege de show verdwijnt hij even achter het drumstel, staat met zijn rug naar het publiek en stommelt weer terug. Hij kijkt alsof zijn maag net is leeggepompt. Eerlijk gezegd: we don't want to know.

Ondanks dat vreemde gedrag spelen Klaxons een vrij goede set. De dolgedraaide Marquee zingt de "ooh-ooh-oohs" van 'Golden skans' loeihard mee en een hallucinant 'Magick' blaast het dak van de tent. De crowdsurfers zijn niet te tellen en Klaxons druipen tevreden af, zij het wat pips. Minder LSD slikken, jongens! (svs)

 0 reacties

16:27 > Amy Winehouse


Amy Winehouse begint er twintig minuten te laat aan. 'Zal ze stomdronken zijn?' vraagt iedereen zich af. Niet dus. Amy ziet er ravissant uit, met spectaculair opgestoken ravenzwart haar. Ze kiepert twee glazen whiskey-cola achterover en staat de hele tijd aan haar jurkje te fruniken. Haar begeleidingsband ziet er uit als een zwart orkestje uit Harlem in de fifties - allemaal topmuzikanten. We houden onze adem in als ze begint te zingen: een sexy misthoorn van een stem. Haar jazzopleiding speelt haar nog steeds parten want geen enkele melodie blijft dezelfde: teveel freestyle, te weinig pop. Toch blijft het fijn eens inktwarte soul en happy liedjes in de trend van The Shirelles te horen op de wei ipv harde gitaren. Amy blijft een revelatie maar ze moet zich.beter concentreren - 'Rehab' zingt ze lusteloos en zonder fut. Bij momenten geniaal, maar hier zit meer in. Revanche in het najaar in Brussel? (svs)

 0 reacties

16:00 > Blonde Redhead

Een Italiaanse tweeling en een Japanse komen elkaar tegen in New York. Et voilà, Blonde Redhead was geboren. Het klinkt al even onwaarschijnlijk als de muziek die ze maken: dromerig en gelaagd zoals in opener 'Dr. Strangelove' of drammerig en spacy zoals bij 'Spring by summer fall'. En toch klikken beide uitersten mooi ineen.

Is dit een concert voor de meerwaardezoeker? Het geluid gaat alleszins een stuk breder dan wat de meeste op RW geprogrammeerde groepen serveren, onverwachter ook. Jammer dat sommige songs iets te lang blijven steken in een repetitief einde. Het publiek zwelt intussen langzaam aan en ondergaat de muziek met open geest. Al zijn er ook een paar die Blonde Redhead als een ideale soundtrack bij een middagdutje aanzien. Evengoede vrienden natuurlijk. (kld)


 0 reacties

14:44 > The Hold Steady


Soundchecken op de lekkere baslijn van 'Gigantic'. Die van The Hold Steady hebben een crew met smaak. De zanger ziet er anders behoorlijk nerdy uit, maar wanneer de band opener 'Stuck between stations' inzet, weten we meteen dat schijn soms bedriegt. Dit is een podiumbeest van het zuiverste water, al heeft ie dan een buikje.

Sneu dat de tent niet eens halfvol staat voor hun vette Amerikaanse rock. Daar zit het gebrek aan naambekendheid zeker voor iets tussen, want de songs staan als een koe. Gooi daarbij een straffe band en een bezielende frontman en je hebt het eerste hoogtepunt van de dag te pakken. (kld)


 0 reacties

14:41 > Razorlight


De eerste tieneridolen van de dag zijn aangekomen, dat merk je aan de vele jonge meisjes die voor het grote podium zijn komen postvatten. Razorlight heeft met 'America' een dikke hit te pakken, maar het is vooral zanger Johnny Borrell, die de meisjesharten sneller doet slaan. Speciaal voor hen koos hij vandaag voor een flinterdun onderlijfje - dat halfweg de set ook nog eens sneuvelt - en nauwzittende witte broek.

De seks is er dus, maar wat met de muziek? Razorlight klinkt verdienstelijk en de radiovriendelijke rock gaat erin als koek. Liedjes als 'Before I fall into pieces' hebben op zich weinig om het lijf maar doen het wel in Werchter. En dan is er natuurlijk nog het op gegil onthaald 'America', een meezinger van formaat. (kld)


 0 reacties

13:19 > Heideroosjes


Dag drie en het festivalleven begint stilaan te wegen op het publiek, dat gemoedelijk toestroomt op de weide. Aan onze noorderburen van de Heideroosjes om Werchter wakker te schudden.

Opkomen doet het viertal met Urbanus en vuurwerk en hoppakee, de punkrocksongs rollen in hoog tempo over de weide.

Pretentieus zijn de Heideroosjes allerminst, de fun is waar het hen om draait, al zit in vele van hun liedjes ook een maatschappijkritische boodschap. Aan het eind van de set zit zelfs een stukje 'Seek and destroy' van Metallica. En zie, de zon priemt zowaar door het grijze wolkendek.
(kld)

 0 reacties

13:18 > The Bravery

Terwijl de Heideroosjes op het grote podium voor springerige herrie zorgen, pakken die van The Bravery het iets zwaarmoediger aan. 'Time won't let me go' zingt zanger over zijn verloren tienerjaren.

Stemvast klinkt hij niet altijd en vooral tijdens de hoge noten ontspoort het al eens. Die ijle stem blijkt ook de achillespees van de band te zijn. Vaak is het zoeken naar de zanglijn tussen de gitaren, en dat gaat vooral ten koste van de refreinen.

'An honest mistake' geeft het concert halverwege een boost en de hele Marquee veert mee op de discoritmes. The Bravery heeft duidelijk een aanhang, zo blijkt. Toch zou de groep het met dit geluid een pak moeilijker hebben op het grote podium. (kld)

 0 reacties

00:31 > Pearl Jam


Eerst en vooral: Eddie Vedder is uitstekend bij stem. Dat is de voorbije tien jaar wel anders geweest. Er was een tijd dat het grunge-icoon slechts over een flets doorslagje van zijn ooit zo machtige oerschreeuw beschikte.

Die brul, die grom, komt in Werchter weer van diep vanbinnen. Zeker tijdens de vele songs uit het debuut 'Ten' schiet het kippenvel ons over de armen: 'Once', een met lange, spectaculaire gitaarsolo's overladen 'Even flow' en een hitsig 'Porch' zijn heerlijke nostalgietrips voor al wie ouder dan dertig is. De setlist is bijna perfect: veel publieksfavorieten ('Animal', 'Corduroy', 'Why go', 'Betterman') wat niet toevallig ook de beste songs van de groep zijn. Het concert heeft een sterke politieke dimensie. Vedder roept dat de groep terug naar de VS vliegt om er orde op zaken te stellen in het Witte Huis. 'Elderly woman' wordt opgedragen aan de minderbedeelden
in Amerika wiens kinderen in Irak vechten. De zanger vertelt ook over een goede vriend die gehandicapt uit de oorlog kwam. Hij roept iedereen op om als een sterke internationale stem te protesteren tegen de regering Bush.

Ver na middernacht schiet de beroemde gitaarintro van 'Alive' de nacht in. Werchter brult mee, als uit 1 krachtige mond. (svs)

 4 reacties

vrijdag

23:55 > Gabriel Rios

Veel jonge meisjes op wacht voor 'angelhead' Gabriel Rios, en wat een gegil wanneer de man op komt. En wat speelt hij die rol van sekssymbool goed! Maar veel belangrijker is dat 'Boy Outside' soepel knettert en dat de visuele aankleding intussen klaar is. Belangrijk, want onze man wordt klaargestoomd voor buitenlands succes.

Onlangs in de AB klonk de zeskoppige band nog als de som van de delen, maar de vooruitgang is enorm. Een hitsig 'Unrock' swingt de Marquee uit en 'La Calaveras' dompelt Werchter in Puerto Ricaanse sferen.

Het is ook een verdienste dat Rios voor het toch wat complexer 'Angelhead' zo'n herkenningsapplaus krijgt. Ook 'Die tonight' heeft meer body gekregen en het sterke 'For the wolves' rust nu op een steviger onderlaag.

Maar het publiek wacht op 'Broad Daylight' (een zangfeest) en 'Bones Bugalu' wordt zelfbewuste, eigentijdse salsajazz. Het concert is een triomf. Elke heup die Rios schudt doet de meiden dromen, maar zelf drijft de zanger zijn band aan, zoals het hoort. Hij is er klaar voor. (vpb)

 0 reacties

22:29 > Satellite Party

De tent is maar half gevuld wanneer Perry Farrell aan zijn set begint. Jammer, want met 'Stop' verrechtvaardigt de zanger meteen waarom hij op de affiche zo'n mooie plaats gekregen heeft. Farrell was eind jaren tachtig de zanger van Jane's Addiction, een van de meest inventieve gitaarbands van eind jaren tachtig en negentig. Dat is ook aan het publiek te merken
waaronder veel dertigplussers. Het jonge volkje heeft blijkbaar meer boodschap aan de Arctic Monkeys die nu op het grote podium bezig zijn.

Farrell is altijd al een rare vogel geweest, maar nu is het vooral zijn vrouw - Linda McCartneygewijs mee op het podium - die er met haar strakke en erg kort broekje behoorlijk 'Kinky' doet.

Farrell is hier vooral om zijn nieuwe project Satellite Party voor te stellen. Het geluid zit goed al lijken de meeste liedjes de toeschouwers maar weinig te bewegen. Niet alle songs van Satellite Party klinken in Werchter even sterk, hoe hard de zanger ze ons ook als 'gifts of music' omschrijft. 'Hard life easy' en 'Wish upon a dog star' kunnen wel overtuigen maar als de band er plots 'Been caught stealing' (nog zo'n' oudje van Jane's' Addiction) tussenschuift, dan weet je het wel.

(kld)


 0 reacties

22:13 > Arctic Monkeys

Dikke rijen jonge rockfans wachten op een van de beste jonge-rockbands van vandaag. Arctic Monkeys oogt nog steeds oer-Brits (strakke broeken, truien met v-hals), en de haarsnit van de zanger is die van The Beatles (en van Paul Weller).

Na tien minuten zijn al vier songs gepasseerd, en 'Dancing Shoes' klinkt nog steeds even energiek als toen de band een sensatie was op MySpace. De groep brengt geen spektakel, speelt gewoon recht voor de raap met minimaal materiaal. De sound is dik, de riffs elementair en trefzeker, het samenspel perfect en de presentatie puberaal stroef.

Een song als 'Flourescent Adolescent' wijkt aangenaam af van het vaste patroon, en wordt dan ook meteen meegezongen. Maar het is 'Fake Tales of San Francisco' dat alle sterktes van de groep verbindt: krachtige funk, goeie melodie, punkversnelling, en rauwe zang. Heerlijk moment, dat later enkel bijgebeend wordt door 'Dancefloor'.

Beetje veel van hetzelfde? Dat klopt. Songs als 'If you were there' verkennen nieuw terrein en dat boeit ook. Met 'Leave before the lights' en vooral een vurig 'When the sun goes down' sluiten de heren mooi af. Dit was Britrock op zijn spitst, maar je vraagt je af hoe dit groepje hierna zal
opgroeien.
(vpb)

 1 reacties

20:59 > Queens Of The Stone Age

"They tried to put me into rehab but it didn't work" parafraseert Josh Homme de zangeres Amy Winehouse met een duivelse grijns. "Als Amy alles zou hebben genomen wat ik heb geslikt, zou ze dood zijn." Anders gezegd: er is vandaag geen dodelijker coole rock-'n-roller op de wei dan Homme. De set knettert en vonkt, ook al is oude getrouwe Mark Lanegan er niet bij.

Homme kiest voor de krakers: 'Sick sick sick' ploegt de weide om, de drugssong 'Feelgood hit of the summer' - door Homme aangekondigd als "my list of happies" - ontaardt in een morsig feestje en tijdens een perfect uitgevoerd 'No-one knows' woelt het publiek stampvoetend de aarde om. Homme geniet en slingert de ene waanzinnige gitaarsolo na de andere in ons gezicht.

Het perfecte rockconcert: compromisloos, arrogant en sexy.
(svs)

 1 reacties

20:57 > Admiral Freebee

'The man, the legend', zo wordt Admiral Freebee aangekondigd in de volgelopen Marquee. Een beetje overdreven misschien, maar aan de ontvangst van het publiek te horen, is hij op zijn minst een nationale held. En rocken doet hij vanaf de eerste noot. Bij 'Lucky One' gaan de handen massaal in de lucht en brult de hele tent het refrein mee. En dan weet je het al: dit wordt een feest.

Freebee is in goede doen en geeft het publiek wat het wil. Hij speelt zijn liedjes met veel power en de energie golft door de tent. Traditionele rock, dat wel, maar halverwege zoekt de set ook even het avontuur op. Freebee, gekleed in een loshangende zwarte blazer, slaat in het Engels aan het preken en er is ook ruimte voor wat country. Daarna gooit 'Living for the Weekend' er de beuk weer in. Het publiek lust er pap van: elke intro wordt toegejuichd, elk refrein wordt meegezongen.

Freebee speelt een thuismatch en wint die grandioos.

(vpb)

 0 reacties

19:12 > Lily Allen

'Jullie waren toch al nat, dus er kan nog wel een droom bij.' Je moet presentator Luc Jansen toegeven dat zijn oneliners soms vrolijk doel treffen. Dat doet Lily Allen trouwens ook. Aftrappen met 'LDN', een song over de zon in de lucht en nergens anders willen zijn: dat hadden we echt nodig nu het opnieuw is gaan regenen. Leuke meid ook, die Allen. Ze is wat ziekjes, maar deelt haar fles Jagermeister met andere noodlijdenden in het publiek. En vraagt iedereen de wijsvinger te heffen tegen George Bush en de managers van modebladen ('Everything is wonderful').

Met zeven man bouwt ze een prettige set op, alleen ontsierd door haar soms matige zang in het begin. Maar wat een rolmodel voor alle jonge meiden die meewiegen en elke macho-voorzet van Allen toejuichen alsof hun leven nu herbegint. Wanneer ze 'Oh my god' van Kaiser Chiefs covert, gaat het dak eraf. 'Friday' is hitsige ska waarop iedereen loos gaat en dan is iedereen, zonder enige inspanning, klaar voor een feest genaamd 'Smile'.

Allen, intussen gezellig aangeschoten, laat iedereen nog meezingen met 'Heart of Glass' en eindigt met een feestelijk 'Alfie'. Topper van deze RW. Een zegen voor elk festival.
(vpb)

 0 reacties

19:10 > Bloc Party

Kele Okereke, de zanger van Bloc Party, zegt vriendelijk 'merci' en 'dank u'. Van een intelligente, welopgevoede middle class Londenaar verwacht je niets anders. Het blijft een beetje vreemd om een volle wei "East London is a vampire!" te horen brullen, maar op den duur went alles, vooral tijdens de plotse regenbuien die roet in het eten gooien.

Hoogtepunten genoeg in dit superstrakke concert: een ziedend 'Banquet', een sprookjesachtig 'So here we are' - "Designed to play in a field" aldus Okereke - en een snoeihard 'Helicopter'. Ook Okereke rent de frontstage in (het wordt nog de trend van de dag) en de fans reageren extatisch. De groep speelt veel liedjes uit zijn laatste plaat en iedereen zingt vrolijk mee met Bloc Party's sikkeneurige teksten. Straf!
(svs)

 0 reacties

17:52 > Sioen

Frederik Sioen is gepassioneerd door zijn muziek. Wanneer zijn violist er een intense solo uitknijpt, grimast hij mee. Maar die passie ontspoort soms; dan groeit een song uit tot een harde jam die op zich weinig om het lijf heeft. Jammer, want de zanger heeft een goeie stem en hij kan een publiek begeesteren, maar die harde uitbarstingen zijn cliches uit een stijl waarin we deze man niet graag zien dwalen.

In 'Ease your mind', dat het publiek lokt, bouwt de vierkoppige band wel op een spits pianoritme zonder dat daar nog een gitaarmuur bovenop komt. 'Ready for your love' haalt voordeel uit een koortje en melodieus pianospel. 'No conspiracy at all' is dan een klassieke ballad die 's mans muzikaliteit beter dient. In 'Fail to understand' leven.melodie en kracht het mooist samen; een hoogtepunt.

Het concert eindigt feestelijk met 'I play a song for you': Kurt Weill meets RW. Sante!
(vpb)

 0 reacties

17:33 > Kaiser Chiefs

Er zijn vandaag geen grotere crowdpleasers dan Kaiser Chiefs. Hun pianist klimt op een minipodium om ons te tonen hoe we in onze handen moeten klappen op 'The modern way' en tijdens 'Everything is average' gaat zanger Ricky Wilson bovenop de dranghekken staan om het publiek op te jutten, wat aardig lukt. Het doorbraakhitje 'Ruby' zit al vroeg in de set maar de Chiefs hebben nog genoeg dommige punksongs om de massa mee omver te ploegen. Wilson is in topvorm - hij heeft weliswaar een pintje nodig om op gang te komen - en staat tijdens 'I predict a riot' naar ons te blaffen als een overstuurde Britse pubeigenaar. Even later stormt Wilson door de frontstage naar het midden van de wei om er verder te feesten. 'Oh my god' blaast de boel op. Uitslovers!
(svs)


 0 reacties

16:16 > Joan As Police Woman

Het duurt even voor Joan Wasser de Marquee mee heeft. Van achter haar piano missen haar songs het directe appeal dat een publiek wil, en je kan je ook afvragen of de zangeres hier past. Maar wanneer ze opstaat en haar gitaar oppakt, voor een potige versie van 'Cristobel', komt het concert los. Joan As Police Woman is vandaag drie man sterk, wat net toelaat om 'I'm not furious' een explosief einde mee te geven. Wasser maakt zich gedurig zorgen over ons: hebben we het niet te koud, willen we allemaal Pearl Jam zien? Maar de set groeit, de ballads worden ernstig beluisterd en dat Antony niet meezingt in 'I defy' (wel de drummer, best vergeten), weerhoudt het publiek er niet van dankbaar te zijn. 'Eternal flame' is een meeslepende afsluiter. (vpb)

 0 reacties

15:55 > Kings Of Leon

Onderwerp de Kings Of Leon aan een grondige knip -en scheerbeurt en je krijgt vier nette kerels die in een boysband zouden kunnen zitten. Ze komen uit het Diepe Zuiden van de VS maar daar is tegenwoordig weinig van te merken. De groep heeft Pixies en postpunk ontdekt en dat is er aan te horen. Met de Kings komt ook de regen, eerst langzaam, dan als een douche. 'Sorry, jongens' verontschuldigen de Kings zich. Beleefde mensen, die Southern boys. Radiohitjes 'Molly's' chamber' en het loeiende 'On call' veroorzaken een stevige pogo in de modder vooraan. 'Charmer' is very 1987, maar wellicht hebben de dolle jongens en meisjes die de song meelippen nog nooit van Frank Black gehoord. (svs)

 0 reacties

15:19 > Oi-Va-Voi

Wereldmuziek heeft nooit echt een plaats gehad op RW, maar misschien heeft Oi-Va-Voi nu de euro doen vallen? In hun fusiemuziek komen ska, Balkan-kleuren, klezmer en eigentijdse breakbeats samen. Een beproefd recept, maar de solisten (op klarinet, trompet en viool) mogen er zijn. De helft van de songs is instrumentaal, wat vooral Anna Phoebe de kans geeft zich in de kijker te spelen; zelden een violiste zich in zo'n. uitdagende bochten zien wringen op een podium! De zevenkoppige band uit Londen pakt de Marquee moeiteloos mee op een trip die een gevoelige verbreding van het muzikale palet van deze rockdag betekent, en onderhuids ook een stevige sociale problematiek aankaart. Titels als 'Gypsy' en 'Dissident' liegen er niet om. (vpb)

 0 reacties

14:30 > Enter Shikari

Hoe noem je de optelsom van metal en cyber? Enter Shikari, een zootje ongeregeld uit Engeland, volbrengt de fusie met verve. De gitaar mokert, de zanger brult, het klavier spuwt overstuurde elektronika alsof we in een Grand Theft-game beland zijn. Voor de fans werkt het: ze pogoën tegen massa en regen in, en de band ziet grijnzend hoe het sloopwerk iedereen minstens wakker schudt. Er staan zes songs uit het gehypte debuutalbum op het programma, maar je moet al kenner zijn om die te herkennen. We zijn geen kandidaat. (vpb)

 0 reacties

13:46 > Jason Mraz

Voilà! Al wat een goeie zanger nodig heeft is een flinke regenbui die de tent doet vol lopen, een gitaar, een soepele tenorstem en wat melodieuze songs. Jason Mraz uit San Diego heeft het allemaal. Al vanaf zijn eerste song zingt het publiek mee, en wanneer hij in 'Mr. Curiosity' ook nog een stukje operazang inlast, is hij onze nieuwe gekke vriend. Hij heeft niemand, zingt hij, en hij wil zich geen zorgen maken ook. Met zijn zonnebril en t-shirt, en zijn mix van hiphop en folk, doet hij vooral aan Jack Johnson denken. Met betere teksten wellicht, want Mraz laat lange
verhalen op ons los. Het publiek is dol op deze man die soms even aan Don Mc Lean doet denken en perfect weet, vertelt hij ons, dat een festival om vriendschap draait. 'We're one big family', swingt hij en dat doet de regen echt vergeten. Ontdekking! (vpb)

 1 reacties

13:27 > The Van Jets

Zo zonnig als RW gisteren het begin van de vakantie vierde, zo druilerig kondigt zich deze topdag aan. Fantastische bands, maar het is niet bepaald warm en wanneer The Van Jets eraan beginnen, vallen ook de eerste druppels neer. De Belgische band gaat ertegenaan alsof elke minuut honderd nieuwe fans kan opleveren. Dat loont, want Van Jets' songs zitten simpel en
melodieus in elkaar. De groep klinkt hecht, al smaakt een cover van Bowie's' Fashion' al te kunstmatig. Geef ons maar het vlotte 'Ricochet', jongens. Onze liefde wordt vooral daar sterker. (vpb)

 0 reacties

10:44 > Muse

Alweer jongens en meisjes die vooraan worden geplet. We begrijpen dat Matthew Bellamy een charismatische frontman is, maar om je voor hem in een mensenmassa te laten verstikken, is andere koek. Muse gooit van bij de eerste noot alle wapens in de strijd: 'Knights of Cydonia' zweept het publiek op met stormachtige drums en apocalyptisch gitaarwerk. Alle hits worden afgevuurd in een met strobo's'en flashy visuals gevuld decor. 'Sunburn' is het welgekome oudje, 'Newborn' en 'Time is running out' trekken als een orkaan over de wei. Bellamy lijkt met zijn rode pakje op de kapitein van een Star Wars-ruimteschip. Zijn discipelen zingen elk liedje woord voor woord mee. Over the top maar best genietbaar. In de verte beuken de technobeats van Dr.Lektroluv. We gaan nog even 'raven'! (svs)

 0 reacties

00:19 > Bjork

Soms gaat ons Ijslands elfje wat te ver. Dan zoekt ze onmogelijke ritmepatronen of wordt haar zang een schreeuwkoor. In Werchter was het vaak van dat: te veel nieuwe songs steunden op verstoorde beats, en boden heel weinig harmonisch genot. Met een koor van tien blazers werden soms wel mooie sferen geschapen, maar te veel voelden we ons getuige van een experiment en niet van een feest. Niettemin: het podium hing vol wonderlijke vlagjes, 'All is full of love' zat helemaal goed, en een nieuwe song als 'Wanderlust' bleef wel binnen aangename grenzen. Bjork blijft een grote madame, maar in Werchter had ze het publiek helemaal niet mee. (Vpb)

 2 reacties

00:06 > Beastie Boys

Waarom spelen de Beastie Boys in de marquee? Een slecht idee, zo blijkt: tijdens hun woeste punksongs en hiphopclassics als 'Root down' en 'Sure shot' worden de voorste rijen tegen de dranghekken gedrukt. De Beasties moeten hun show een paar keer stilleggen. De security heeft de handen vol. Anders wel een opwindend feestje: de boys dragen de maffe seventies-flikkenoutfits uit hun legendarische 'Sabotage'-videoclip. Handig om die grijzende kruinen te verbergen onder een idiote hoed of afropruik. Dj Mixmaster Mike en keyboardwizzard Money Mark geven de nieuwe funkinstrumentaaltjes extra 'spice'. Volgende keer op het hoofdpodium,
graag. (svs)

 1 reacties

donderdag

22:27 > Rufus Wainwright

Is de onvergelijkelijke Rufus Wainwright 'miscast' op RW? Wanneer de Canadees, in zeer kleurrijk kostuum, opkomt, is er nog plaats zat in de Marquee. In het hippe New York kan Wainwright geen scheet laten of hij is nieuws, maar op de reuzenpicknick die RW is, is onze man een bijna onbekende. Hij speelt dan nog vooral werk uit 'Release the stars', zijn jongste album. Maar Rufus is excentriek en is daar trots op; hij tapt mopjes over de hits die hij zal spelen, zingt het schitterende 'Going to a town' dwars door het geroezemoes heen, en ziet het publiek steeds talrijker worden. Het concert eindigt met een eenzaam 'Complainte de la butte', een waanzinnig 'Get happy', met dansact van Judy Garland. En dan 'Gay messiah' met Wainwright als travestie. Het was een gedenkwaardig, chaotisch en intens concert. (Vpb)

 1 reacties

22:15 > Marilyn Manson

Vrolijk word je niet van de drammerige hardrock van de zelfverklaarde God Of Fuck. Naar Manson blijf je vooral kijken voor de kostuums. Zijn muzikanten zijn een kruising van een vogelverschrikker met een rottende zombie. Gezellige jongens die elk weldenkend mens wel eens op de thee wil hebben, dus. Op de videoschermen flitsen groteske lippen en een brandende
zeppelin. 'We hate love! We love hate!' Krijst Manson. Dat zal allemaal wel, maar hij doet toch niet erg zijn best om die puberale woede deftig naar muziek te vertalen. De rockfans staan wat beleefd te headbangen, de rest nipt nog eens van een pintje. Wij geeuwen. (svs)

 0 reacties

20:51 > Air

Rare jongens, die Fransen. We vermoeden dat de kerels van Air liever in de jaren zeventig waren opgegroeid: hagelwitte discobroeken, pastelblauwe hemdjes met rechtopstaande kraag, nonchalante baard -en haargroei zoals de gebroeders Gibb... Riep er iemand Saturday Night Fever? De muziek was eerst onderkoelde lounge, dan hoorden we slaapverwekkende instrumentaaltjes en tenslotte (eindelijk!) de hits 'Sexy boy' en 'Kelly watch the stars', waarbij de hele tent even op zijn kop stond. Festivalvoer smaakt behoorlijk anders, hoewel Air charmeerde tussen de herriemakers van vanavond. (svs)

 0 reacties

19:50 > My chemical romance

'Put your hands in the air, Brussels' roept de zanger van My Chemical Romance. Het is een Amerikaan natuurlijk. De security is in opperste staat van gereedheid gebracht. Want naast motregen zijn ook skydivers en appelflauwtes voorspeld. De groepsleden zien eruit als goths voor tieners die van papa en mama nog niet naar een fuif mogen: ravenzwarte pakken en zwart geverfd haar. Ze dreigen ermee in vlammen uit te barsten als ze teveel zon krijgen. Dracula met melktandjes, denken we. De hit 'Welcome to the black parade' laat de weide daveren. Deze vleermuizen kunnen zowaar stevig rocken!

 2 reacties

19:22 > Air Traffic

Het zou wel eens snel kunnen gaan met Air Traffic. In de marquee staan we vlakbij een roedel gillende meisjes die onze trommelvliezen doen scheuren. Nogal wiedes: de britse knaapjes zijn piepjong en spelen alsof hun leven ervan afhangt. De boel ontploft bij de single ,,Charlotte'' en de zanger schreeuwt zijn emopopliedjes uit - zijn nekspieren staan dik gespannen. Heel leuk om zo'n gedreven groep te zien, ook al is zijn zomerse gitaarpop nu ook weer niet zo bijzonder. De dames hebben zich in elk geval geamuseerd. (svs)

 0 reacties

18:50 > Zornik

Hij wordt aangekondigd als 'de Limburgse Prince of Darkness' en kijkt als een veroveraar over de weide. En meteen weten we waarom al die jonge meiden bij Billy Talent vooraan stonden te drummen. Koen Buyse is hot. Hij zweeft over het podium tijdens opener 'Lost and found' en buigt zich uitdagend naar de fans tijdens 'Go/No' _ groot gekrijs! De sound van de band is luid en compact: een donkere muur van bas en metaal, waarin de tenor van Buyse smacht en verleidt.

Groots? Niet echt. 'Sad she said' heeft een goeie dynamiek, en 'Get whatever you want' en 'Backseat' haalden profijt uit een koele electro-groove. Maar Zorniks songs gedijen minder goed in het daglicht. Wie 'Scared of yourself' zingt heeft een claustrofobische ruimte nodig. 'It's so unreal' zakte diep weg voor een krachtig slot er nog een vuist aan zette. Maar hulde aan Koen Buyse die met hoge koorts op het podium stond. (Vpb)

 0 reacties

17:49 > Milow

Aimabel bandje, Milow. Terwijl 200 meter verder Billy Talent pokkeherrie verzint zingt hij een volle Marquee toe dat hij het ook niet weet. Milow
heeft een hit en dat loont, want de hele tent zingt mee met 'You don't know' en dat zijn de dingen die een festival warm en memorabel maken. Ook 'One of it' gaat er vlot in,want de vijf jonge Vlamingen op dat podium zijn heel aaibaar en de songs klinken zo bekend en melodieus. Met afsluiter 'Born in the eighties' lijkt er een Ier op RW te zingen, maar nee hoor, het is dus Jonathan Vandenbroeck. Te volgen. (Vpb)

Lees de blog van Milow op www.standaard.be

 1 reacties

17:17 > Billy Talent

En zo is Rock Werchter eraan begonnen. Een halfvolle weide, een reuzedrukte in de campings en zowaar een zonnetje in de steeds grijzere lucht.

Stilte voor de storm, of gewoon batterijen sparen? De massa komt allicht voor Muse en Bjork, maar daar wil Billy Talent niet voor onderdoen. Zijn publiek staat toch vijftig meter diep en wat helpt beter om de boel wakker te schudden dan wat lawaai van een gitarist die eruit ziet als Elvis op hoogspanning? De fans springen wild op en neer met de korte, schreeuwerige rocksongs van de Canadese band en brullen de teksten mee alsof ze examenstof waren.

De band heeft twee boodschappen: we moeten goed zijn voor elkaar, en vooral nooit opgeven. Van een inspirerend begin gesproken! (Vpb)

 1 reacties

dinsdag

19:00 > Vanaf donderdag: Werchter Live

Onze reporters bloggen live vanop de festivalwei. Ze brengen elk uur de hoogte- en dieptepunten van de diverse podia.