De hele zondagnamiddag zijn festivalgangers toegestroomd die de eerste drie dagen van Rock Werchter aan zich voorbij hebben laten gaan; om twaalf uur stonden al mensen in zwarte T-shirts op de eerste rij, vast van plan daar de volgende twaalf uur te blijven. De geruchten zijn weer de moeite: de hele frontstageruimte zou vol vuurwerk staan. Dat soort groep leeft bij zijn mythe, en kient zijn set zorgvuldig uit. Hij begint eraan met minder bekend materiaal als 'Creeping death', voor de fans van het eerste uur, en werkt zich dan door live-favorieten als 'And justice for all' en 'The memory remains', met veel gitaarsolo's van Kirk Hammett. De fans van de stadiongroep, die 'One' of 'Nothing else matters' wilden horen, moesten wachten tot de toegiften. Met de hits, een massaal meegebruld 'Enter Sandman' - en ontploffingen, uiteraard.
 0 reacties

Wat een gek idee, een covergroep zo hoog op de affiche van een festival zetten. Maar niet iedereen lust natuurlijk Metallica, en de melodieuze kracht van Pink Floyd blijft even aantrekkelijk als ooit. De tent is dan ook drievierden gevuld met bijwijlen erg jong volk. Dat kent, het kan bijna niet anders dan uit de platen van hun ouders, alle werk van Pink Floyd, ook de nummers van voor Dark Side of the Moon. Het krijgt die in meestal zeer lang uitgesponnen versies die de platen verder trouw volgen, inclusief de zwerkende gitaarlijnen. Raar, maar zeer genietbaar, tot en met het daverende slot 'Another brick in the wall' en 'Comfortably numb'.
 2 reacties

Op hetzelfde Marqueepodium waar Frank Black net zijn duivels had ontbonden, bracht Damien Rice het totale contrast. Gewapend met een kamerbrede glimlach, een paar dure akoestische gitaren, een aan extase grenzende overgave en songs over de verdachte substanties die een mens soms in de ijskast aantreft, creëerde hij in een handomdraai een feestsfeer. We moeten toegeven dat elke Ier en Brit van de wei -en dat waren er wel wat - in de tent stond. En dat die zich lieten horen met verrukt en vaak storend applaus tijdens elke intro of als Rice een mooi stukje gitaar speelde. Wat soft, wat fok, zuchten de rockers nu, maar de songs van Rice zijn meer dan stijloefeningen, hij geeft hem met zijn band zo van jetje dat zijn gitaar regelmatig opnieuw moest worden gestemd, en de flardjes 'Bang bang' van Cher of 'Creep' van Radiohead waren ook clever. Alleen het cabaretnummertje waarin een kelner Rice een glas wijn inschenkt, was erover. Verder: fijn concert. (isg)
 0 reacties

Na een klein opstootje met de roadies van Metallica begon Frank Black met een rothumeur aan zijn set: met de drie jonge huurlingen van zijn band zette hij het op een allemachtig rammen, waarbij Black te pas en te onpas zijn gevreesde Schreeuw bovenhaalde. Het publiek keek wat verweesd toe terwijl Black, die geen gitaar aanraakte, zijn songs de vernieling inzong, als een driftige kleuter over het podium rolde of zijn polsbandje afrukte. Pas later in de set liet hij horen dat hij ook echt kan zingen; de emotionele impact lag meteen een stuk hoger. Omdat Black ook consequent voor nieuwe, bijna onbekende songs koos - enkel van zijn eerste cd passeerde 'Los Angeles' - droop het publiek na de laatste song dan ook snel af. (isg)
 0 reacties

Incubus? Stelt die groep bij ons iets voor? Is dat niet uitsluitend voer voor Amerikaanse surferkids? Jawel. Op de wei zijn de fans op 1 hand te tellen. De gigantische regenwolk die tijdens Interpol heel even openscheurde, hangt nog steeds dreigend over de wei. Daar is de regen. In de frontstage luizen de jongens van The Kooks een paraplu af van een paar giechelende meisjes. Wat doen die kerels hier? Verdwaald? Of gaan The Kooks zich straks herprofileren als een duf funkmetalgroepje? Daarmee is alles gezegd. Incubus is niet veel meer dan een paar Californische 'pretty boys' die beter in de jaren negentig waren blijven hangen. Eendimensionele troep voor verwarde bakvissen. Gelukkig regent het en hebben wij een excuus om te gaan schuilen, ver weg van het hoofdpodium. (svs)
 3 reacties

Vooraf vroegen we ons af of het nou wel een goed idee was om de chique John Legend op een festival te zetten, om vijf uur 's namiddags nog wel. Maar in de Marquee kwam twee keer zoveel volk kijken als naar zijn concert in Schaarbeek deze winter, en als een deel daarvan alleen kwam om schaduw te zoeken, dan is het vast als fan vertrokken. Legend en zijn elfkoppige (!) groep hadden de designerkleren ingeruild voor T-shirtjes en gympjes en hoewel een blinkende vleugel voor de zanger klaarstond, liet hij het spelen grotendeels aan zijn twee toetsenisten over. Eerst sloop hij op de uiterste rand van het podium heen en weer tot het publiek helemaal gek werd, en daarna liet hij het niet meer los. Dit concert was overigens van a tot z strak in de hand gehouden - het is bij soulshows wel eens anders. Toen Legend een bikinimeisje uit het volk liet trekken voor een hanige paringsdans en meteen daarna met zijn band een hitsige versie van Sly Stones 'Dance to the music' bracht, steeg de hitte in de tent tot ongezonde hoogten. (isg)
 0 reacties

Misschien is Werchter 2007 wel de editie van de onzorgvuldige programmering. Interpol op het hoofdpodium op een klaarlichte vooravond? Nogal ondoordacht als u het ons vraagt. De sombere New Yorkers dragen zwarte pakken en donkere zonnebrillen. Hun deprimerende kerkhofrock - denk aan Echo And The Bunnymen zonder de sardonische humor - gedijt het beste in een pikdonkere tent, liefst rond middernacht. Hun statische performance sprankelt niet genoeg, ook al musiceert de band erg goed. Alweer: in de marquee had Interpol kunnen profiteren van een intiemere setting en van een nauwer contact met het publiek. 'Evil' en 'Narc' zijn prima songs en ook het nieuwe 'The Heinrich manouvre' is niet onaardig - ze worden propertjes uitgevoerd. Hier zit meer in. (svs)
 0 reacties

Modetip voor de bestudeerd nonchalante rocker: scheur de hals van je T-shirt open. De helft van The Kooks gunde de talrijk toegestroomde frisse meisjes zo een blik op hun borst. De jongens zelf oogden al wat minder fris dan bij hun doorbraak, een jaar geleden: het wilde toerleven heeft duidelijk zijn tol geëist. Maar de muziek heeft wel de wilde frisheid van limoenen behouden. De stem van Luke Pritchard heeft nog steeds die jongensachtige snik, de samenzang van de gitaristen klinkt engelachtig. De gitaren werden continu geranseld, zodat er geen dode momenten meer vallen in de set, maar de groep live ook een stuk forser klilnkt dan op cd. Net wat het publiek nodig had om na de lunch niet in te dommelen. En net zoals The Kooks lievelingen zijn van zowel Radio 1 als Studio Brussel, zongen zowel de eigen fans als het Metallica-leger dat al voor het podium had postgevat, hits als 'Naive' vrolijk mee.
 0 reacties

Nooit gedacht dat de Britse dandies van Maximo Park zo populair kunnen zijn. Dat heeft veel te maken met de podiumcapriolen van de zanger Paul Smith - zeg maar: kunst -en vliegwerk. De man schiet tevoorschijn in een piekfijn zwart kostuum, bolhoed op de kruin en maffe zonnebril op de neus. Zijn gymnastiek knipoogt naar de silly walk van John Cleese. Hij zwaait met zijn microstatief en struikelt tweemaal over zijn monitorboxen. Radiohitjes als 'Our velocity' en 'Apply some pressure' worden meegekrijst alsof het rockklassiekers zijn. Smith zingt de jolige liedjes met veel pathos, alsof het om serenades voor een geliefde gaat. Hopelijk mag hij na deze sterke show even gaan liggen. De verrassing van de dag. (svs)
 0 reacties

De mannen van Mastodon zien eruit als trollen uit de Lord Of The Rings-saga. Je vraagt je af wat ze zoal in die smoezelige puntbaarden verbergen. Hun gitaarplectrums? Hun avondmaal? Een roedel bange kindjes? De doldrieste heavy metal van Mastodon mag dan voelbaar zijn in onze darmen, voor de hand liggend is deze muziek niet. Zelfs de fans van de hardere metalen staan een beetje meewarig naar Mastodons wiskundemetal te luisteren. Voer voor Metallicafans die in hun auto graag naar een streepje freejazz luisteren. Benieuwd of dat soort mens op de weide staat. (svs)
 0 reacties

De bassist van Cold War Kids draagt een T-shirt van The Bad Seeds. Alsof dat nog niet punk genoeg is, loopt hij de hele tijd als een neurotische ruziemaker over het podium. Zelden zoveel zin gehad om "'Kerel, sta nu toch eens stil!" te roepen.

Het concert wordt afgebakend door 'We used to vacation' en een nijdig 'Hang me up to dry', hun beste songs. In het midden zit de sierlijke jazzy americana van 'God make op your mind'. Vreemd om zo'n etherisch nummer in een festivaltent te horen, vooral met het botte gedreun van metalgroep Mastodon in de achtergrond.

Cold War Kids was een bizarre eucharistieviering, alsof we plots in een kerkje in de Deep South van de VS stonden. Pakkend. (svs)
 0 reacties

'Tough crowd' zeggen de New Yorkers van !!! (Chk Chk Chk). 'Zijn jullie nog maar net wakker of zo?" Yep, en als middagmaal willen we graag iets robuusters dan !!! Fantastische groep hoor, maar je moet ze 's nachts zien in een afgeladen tent, niet om 13u in de bloedhete middagzon op het hoofdpodium. Daar is hun wilde punkfunk een tikkeltje te duister en te moeilijk voor - !!! is allesbehalve Red Hot Chili Peppers.

De jongens doen nochtans hun best. De percussie klettert, de funkgitaren rinkelen scherp en de frontmannen staan als loopse bavianen tegen elkaar te piepen en te krijsen. Helaas, het is te vroeg en veel te warm voor dit soort energie.

Leuke quote: "Niemand kent ons hier. Als iemand ons backstage vraagt wie we zijn, zeg ik dat ik koebel speel bij Metallica". Voor de fans: 'Heart of hearts' klonk geweldig, maar kon slechts een twintigtal fans vooraan opzwepen. We willen !!! nooit meer bij zonlicht zien. (svs)
 0 reacties

Het is lekker warm op de weide. We vluchten voor de hete middagzon naar de marquee, maar daar is het niet veel beter. Gelukkig speelt Stijn in deze sauna. De Brusselse funkprins komt op met een brilletje op de neus, maar zwiert het meteen af. Even later moet ook het hemdje uit.

Stijn start solo, met stampende drumcomputers en keyboard, voor 'Hot and sweaty' duiken een trompetist en saxofonist op en bij 'Gasoline and matches' een gitarist, bassist en drummer. De tent staat meteen goed vol en de onuitgeslapen menigte feest gretig mee met Stijn. Zijn muzikanten spelen superstrak en als Stijn in beide hoeken van het podium een potje gaat rappen, zijn de fans niet meer in toom te houden. Hij stuift rond, doet een onweerstaanbare Prince-routine en roept dat het 'hot' wordt "met al die lampekes hier".

'Sexjunkie' is de kers op de taart en dat vindt ook de tent.. Sweaty! (svs)
 0 reacties