Veel jonge meisjes op wacht voor 'angelhead' Gabriel Rios, en wat een gegil wanneer de man op komt. En wat speelt hij die rol van sekssymbool goed! Maar veel belangrijker is dat 'Boy Outside' soepel knettert en dat de visuele aankleding intussen klaar is. Belangrijk, want onze man wordt klaargestoomd voor buitenlands succes.

Onlangs in de AB klonk de zeskoppige band nog als de som van de delen, maar de vooruitgang is enorm. Een hitsig 'Unrock' swingt de Marquee uit en 'La Calaveras' dompelt Werchter in Puerto Ricaanse sferen.

Het is ook een verdienste dat Rios voor het toch wat complexer 'Angelhead' zo'n herkenningsapplaus krijgt. Ook 'Die tonight' heeft meer body gekregen en het sterke 'For the wolves' rust nu op een steviger onderlaag.

Maar het publiek wacht op 'Broad Daylight' (een zangfeest) en 'Bones Bugalu' wordt zelfbewuste, eigentijdse salsajazz. Het concert is een triomf. Elke heup die Rios schudt doet de meiden dromen, maar zelf drijft de zanger zijn band aan, zoals het hoort. Hij is er klaar voor. (vpb)
 0 reacties

De tent is maar half gevuld wanneer Perry Farrell aan zijn set begint. Jammer, want met 'Stop' verrechtvaardigt de zanger meteen waarom hij op de affiche zo'n mooie plaats gekregen heeft. Farrell was eind jaren tachtig de zanger van Jane's Addiction, een van de meest inventieve gitaarbands van eind jaren tachtig en negentig. Dat is ook aan het publiek te merken
waaronder veel dertigplussers. Het jonge volkje heeft blijkbaar meer boodschap aan de Arctic Monkeys die nu op het grote podium bezig zijn.

Farrell is altijd al een rare vogel geweest, maar nu is het vooral zijn vrouw - Linda McCartneygewijs mee op het podium - die er met haar strakke en erg kort broekje behoorlijk 'Kinky' doet.

Farrell is hier vooral om zijn nieuwe project Satellite Party voor te stellen. Het geluid zit goed al lijken de meeste liedjes de toeschouwers maar weinig te bewegen. Niet alle songs van Satellite Party klinken in Werchter even sterk, hoe hard de zanger ze ons ook als 'gifts of music' omschrijft. 'Hard life easy' en 'Wish upon a dog star' kunnen wel overtuigen maar als de band er plots 'Been caught stealing' (nog zo'n' oudje van Jane's' Addiction) tussenschuift, dan weet je het wel.

(kld)

 0 reacties

Dikke rijen jonge rockfans wachten op een van de beste jonge-rockbands van vandaag. Arctic Monkeys oogt nog steeds oer-Brits (strakke broeken, truien met v-hals), en de haarsnit van de zanger is die van The Beatles (en van Paul Weller).

Na tien minuten zijn al vier songs gepasseerd, en 'Dancing Shoes' klinkt nog steeds even energiek als toen de band een sensatie was op MySpace. De groep brengt geen spektakel, speelt gewoon recht voor de raap met minimaal materiaal. De sound is dik, de riffs elementair en trefzeker, het samenspel perfect en de presentatie puberaal stroef.

Een song als 'Flourescent Adolescent' wijkt aangenaam af van het vaste patroon, en wordt dan ook meteen meegezongen. Maar het is 'Fake Tales of San Francisco' dat alle sterktes van de groep verbindt: krachtige funk, goeie melodie, punkversnelling, en rauwe zang. Heerlijk moment, dat later enkel bijgebeend wordt door 'Dancefloor'.

Beetje veel van hetzelfde? Dat klopt. Songs als 'If you were there' verkennen nieuw terrein en dat boeit ook. Met 'Leave before the lights' en vooral een vurig 'When the sun goes down' sluiten de heren mooi af. Dit was Britrock op zijn spitst, maar je vraagt je af hoe dit groepje hierna zal
opgroeien.
(vpb)
 1 reacties

"They tried to put me into rehab but it didn't work" parafraseert Josh Homme de zangeres Amy Winehouse met een duivelse grijns. "Als Amy alles zou hebben genomen wat ik heb geslikt, zou ze dood zijn." Anders gezegd: er is vandaag geen dodelijker coole rock-'n-roller op de wei dan Homme. De set knettert en vonkt, ook al is oude getrouwe Mark Lanegan er niet bij.

Homme kiest voor de krakers: 'Sick sick sick' ploegt de weide om, de drugssong 'Feelgood hit of the summer' - door Homme aangekondigd als "my list of happies" - ontaardt in een morsig feestje en tijdens een perfect uitgevoerd 'No-one knows' woelt het publiek stampvoetend de aarde om. Homme geniet en slingert de ene waanzinnige gitaarsolo na de andere in ons gezicht.

Het perfecte rockconcert: compromisloos, arrogant en sexy.
(svs)
 1 reacties

'The man, the legend', zo wordt Admiral Freebee aangekondigd in de volgelopen Marquee. Een beetje overdreven misschien, maar aan de ontvangst van het publiek te horen, is hij op zijn minst een nationale held. En rocken doet hij vanaf de eerste noot. Bij 'Lucky One' gaan de handen massaal in de lucht en brult de hele tent het refrein mee. En dan weet je het al: dit wordt een feest.

Freebee is in goede doen en geeft het publiek wat het wil. Hij speelt zijn liedjes met veel power en de energie golft door de tent. Traditionele rock, dat wel, maar halverwege zoekt de set ook even het avontuur op. Freebee, gekleed in een loshangende zwarte blazer, slaat in het Engels aan het preken en er is ook ruimte voor wat country. Daarna gooit 'Living for the Weekend' er de beuk weer in. Het publiek lust er pap van: elke intro wordt toegejuichd, elk refrein wordt meegezongen.

Freebee speelt een thuismatch en wint die grandioos.

(vpb)
 0 reacties

'Jullie waren toch al nat, dus er kan nog wel een droom bij.' Je moet presentator Luc Jansen toegeven dat zijn oneliners soms vrolijk doel treffen. Dat doet Lily Allen trouwens ook. Aftrappen met 'LDN', een song over de zon in de lucht en nergens anders willen zijn: dat hadden we echt nodig nu het opnieuw is gaan regenen. Leuke meid ook, die Allen. Ze is wat ziekjes, maar deelt haar fles Jagermeister met andere noodlijdenden in het publiek. En vraagt iedereen de wijsvinger te heffen tegen George Bush en de managers van modebladen ('Everything is wonderful').

Met zeven man bouwt ze een prettige set op, alleen ontsierd door haar soms matige zang in het begin. Maar wat een rolmodel voor alle jonge meiden die meewiegen en elke macho-voorzet van Allen toejuichen alsof hun leven nu herbegint. Wanneer ze 'Oh my god' van Kaiser Chiefs covert, gaat het dak eraf. 'Friday' is hitsige ska waarop iedereen loos gaat en dan is iedereen, zonder enige inspanning, klaar voor een feest genaamd 'Smile'.

Allen, intussen gezellig aangeschoten, laat iedereen nog meezingen met 'Heart of Glass' en eindigt met een feestelijk 'Alfie'. Topper van deze RW. Een zegen voor elk festival.
(vpb)
 0 reacties

Kele Okereke, de zanger van Bloc Party, zegt vriendelijk 'merci' en 'dank u'. Van een intelligente, welopgevoede middle class Londenaar verwacht je niets anders. Het blijft een beetje vreemd om een volle wei "East London is a vampire!" te horen brullen, maar op den duur went alles, vooral tijdens de plotse regenbuien die roet in het eten gooien.

Hoogtepunten genoeg in dit superstrakke concert: een ziedend 'Banquet', een sprookjesachtig 'So here we are' - "Designed to play in a field" aldus Okereke - en een snoeihard 'Helicopter'. Ook Okereke rent de frontstage in (het wordt nog de trend van de dag) en de fans reageren extatisch. De groep speelt veel liedjes uit zijn laatste plaat en iedereen zingt vrolijk mee met Bloc Party's sikkeneurige teksten. Straf!
(svs)
 0 reacties

Frederik Sioen is gepassioneerd door zijn muziek. Wanneer zijn violist er een intense solo uitknijpt, grimast hij mee. Maar die passie ontspoort soms; dan groeit een song uit tot een harde jam die op zich weinig om het lijf heeft. Jammer, want de zanger heeft een goeie stem en hij kan een publiek begeesteren, maar die harde uitbarstingen zijn cliches uit een stijl waarin we deze man niet graag zien dwalen.

In 'Ease your mind', dat het publiek lokt, bouwt de vierkoppige band wel op een spits pianoritme zonder dat daar nog een gitaarmuur bovenop komt. 'Ready for your love' haalt voordeel uit een koortje en melodieus pianospel. 'No conspiracy at all' is dan een klassieke ballad die 's mans muzikaliteit beter dient. In 'Fail to understand' leven.melodie en kracht het mooist samen; een hoogtepunt.

Het concert eindigt feestelijk met 'I play a song for you': Kurt Weill meets RW. Sante!
(vpb)
 0 reacties

Er zijn vandaag geen grotere crowdpleasers dan Kaiser Chiefs. Hun pianist klimt op een minipodium om ons te tonen hoe we in onze handen moeten klappen op 'The modern way' en tijdens 'Everything is average' gaat zanger Ricky Wilson bovenop de dranghekken staan om het publiek op te jutten, wat aardig lukt. Het doorbraakhitje 'Ruby' zit al vroeg in de set maar de Chiefs hebben nog genoeg dommige punksongs om de massa mee omver te ploegen. Wilson is in topvorm - hij heeft weliswaar een pintje nodig om op gang te komen - en staat tijdens 'I predict a riot' naar ons te blaffen als een overstuurde Britse pubeigenaar. Even later stormt Wilson door de frontstage naar het midden van de wei om er verder te feesten. 'Oh my god' blaast de boel op. Uitslovers!
(svs)


 0 reacties

Het duurt even voor Joan Wasser de Marquee mee heeft. Van achter haar piano missen haar songs het directe appeal dat een publiek wil, en je kan je ook afvragen of de zangeres hier past. Maar wanneer ze opstaat en haar gitaar oppakt, voor een potige versie van 'Cristobel', komt het concert los. Joan As Police Woman is vandaag drie man sterk, wat net toelaat om 'I'm not furious' een explosief einde mee te geven. Wasser maakt zich gedurig zorgen over ons: hebben we het niet te koud, willen we allemaal Pearl Jam zien? Maar de set groeit, de ballads worden ernstig beluisterd en dat Antony niet meezingt in 'I defy' (wel de drummer, best vergeten), weerhoudt het publiek er niet van dankbaar te zijn. 'Eternal flame' is een meeslepende afsluiter. (vpb)
 0 reacties

Onderwerp de Kings Of Leon aan een grondige knip -en scheerbeurt en je krijgt vier nette kerels die in een boysband zouden kunnen zitten. Ze komen uit het Diepe Zuiden van de VS maar daar is tegenwoordig weinig van te merken. De groep heeft Pixies en postpunk ontdekt en dat is er aan te horen. Met de Kings komt ook de regen, eerst langzaam, dan als een douche. 'Sorry, jongens' verontschuldigen de Kings zich. Beleefde mensen, die Southern boys. Radiohitjes 'Molly's' chamber' en het loeiende 'On call' veroorzaken een stevige pogo in de modder vooraan. 'Charmer' is very 1987, maar wellicht hebben de dolle jongens en meisjes die de song meelippen nog nooit van Frank Black gehoord. (svs)
 0 reacties

Wereldmuziek heeft nooit echt een plaats gehad op RW, maar misschien heeft Oi-Va-Voi nu de euro doen vallen? In hun fusiemuziek komen ska, Balkan-kleuren, klezmer en eigentijdse breakbeats samen. Een beproefd recept, maar de solisten (op klarinet, trompet en viool) mogen er zijn. De helft van de songs is instrumentaal, wat vooral Anna Phoebe de kans geeft zich in de kijker te spelen; zelden een violiste zich in zo'n. uitdagende bochten zien wringen op een podium! De zevenkoppige band uit Londen pakt de Marquee moeiteloos mee op een trip die een gevoelige verbreding van het muzikale palet van deze rockdag betekent, en onderhuids ook een stevige sociale problematiek aankaart. Titels als 'Gypsy' en 'Dissident' liegen er niet om. (vpb)
 0 reacties

Hoe noem je de optelsom van metal en cyber? Enter Shikari, een zootje ongeregeld uit Engeland, volbrengt de fusie met verve. De gitaar mokert, de zanger brult, het klavier spuwt overstuurde elektronika alsof we in een Grand Theft-game beland zijn. Voor de fans werkt het: ze pogoën tegen massa en regen in, en de band ziet grijnzend hoe het sloopwerk iedereen minstens wakker schudt. Er staan zes songs uit het gehypte debuutalbum op het programma, maar je moet al kenner zijn om die te herkennen. We zijn geen kandidaat. (vpb)
 0 reacties

Voilà! Al wat een goeie zanger nodig heeft is een flinke regenbui die de tent doet vol lopen, een gitaar, een soepele tenorstem en wat melodieuze songs. Jason Mraz uit San Diego heeft het allemaal. Al vanaf zijn eerste song zingt het publiek mee, en wanneer hij in 'Mr. Curiosity' ook nog een stukje operazang inlast, is hij onze nieuwe gekke vriend. Hij heeft niemand, zingt hij, en hij wil zich geen zorgen maken ook. Met zijn zonnebril en t-shirt, en zijn mix van hiphop en folk, doet hij vooral aan Jack Johnson denken. Met betere teksten wellicht, want Mraz laat lange
verhalen op ons los. Het publiek is dol op deze man die soms even aan Don Mc Lean doet denken en perfect weet, vertelt hij ons, dat een festival om vriendschap draait. 'We're one big family', swingt hij en dat doet de regen echt vergeten. Ontdekking! (vpb)
 1 reacties

Zo zonnig als RW gisteren het begin van de vakantie vierde, zo druilerig kondigt zich deze topdag aan. Fantastische bands, maar het is niet bepaald warm en wanneer The Van Jets eraan beginnen, vallen ook de eerste druppels neer. De Belgische band gaat ertegenaan alsof elke minuut honderd nieuwe fans kan opleveren. Dat loont, want Van Jets' songs zitten simpel en
melodieus in elkaar. De groep klinkt hecht, al smaakt een cover van Bowie's' Fashion' al te kunstmatig. Geef ons maar het vlotte 'Ricochet', jongens. Onze liefde wordt vooral daar sterker. (vpb)
 0 reacties

Alweer jongens en meisjes die vooraan worden geplet. We begrijpen dat Matthew Bellamy een charismatische frontman is, maar om je voor hem in een mensenmassa te laten verstikken, is andere koek. Muse gooit van bij de eerste noot alle wapens in de strijd: 'Knights of Cydonia' zweept het publiek op met stormachtige drums en apocalyptisch gitaarwerk. Alle hits worden afgevuurd in een met strobo's'en flashy visuals gevuld decor. 'Sunburn' is het welgekome oudje, 'Newborn' en 'Time is running out' trekken als een orkaan over de wei. Bellamy lijkt met zijn rode pakje op de kapitein van een Star Wars-ruimteschip. Zijn discipelen zingen elk liedje woord voor woord mee. Over the top maar best genietbaar. In de verte beuken de technobeats van Dr.Lektroluv. We gaan nog even 'raven'! (svs)
 0 reacties

Soms gaat ons Ijslands elfje wat te ver. Dan zoekt ze onmogelijke ritmepatronen of wordt haar zang een schreeuwkoor. In Werchter was het vaak van dat: te veel nieuwe songs steunden op verstoorde beats, en boden heel weinig harmonisch genot. Met een koor van tien blazers werden soms wel mooie sferen geschapen, maar te veel voelden we ons getuige van een experiment en niet van een feest. Niettemin: het podium hing vol wonderlijke vlagjes, 'All is full of love' zat helemaal goed, en een nieuwe song als 'Wanderlust' bleef wel binnen aangename grenzen. Bjork blijft een grote madame, maar in Werchter had ze het publiek helemaal niet mee. (Vpb)
 2 reacties

Waarom spelen de Beastie Boys in de marquee? Een slecht idee, zo blijkt: tijdens hun woeste punksongs en hiphopclassics als 'Root down' en 'Sure shot' worden de voorste rijen tegen de dranghekken gedrukt. De Beasties moeten hun show een paar keer stilleggen. De security heeft de handen vol. Anders wel een opwindend feestje: de boys dragen de maffe seventies-flikkenoutfits uit hun legendarische 'Sabotage'-videoclip. Handig om die grijzende kruinen te verbergen onder een idiote hoed of afropruik. Dj Mixmaster Mike en keyboardwizzard Money Mark geven de nieuwe funkinstrumentaaltjes extra 'spice'. Volgende keer op het hoofdpodium,
graag. (svs)
 1 reacties