'Jullie waren toch al nat, dus er kan nog wel een droom bij.' Je moet presentator Luc Jansen toegeven dat zijn oneliners soms vrolijk doel treffen. Dat doet Lily Allen trouwens ook. Aftrappen met 'LDN', een song over de zon in de lucht en nergens anders willen zijn: dat hadden we echt nodig nu het opnieuw is gaan regenen. Leuke meid ook, die Allen. Ze is wat ziekjes, maar deelt haar fles Jagermeister met andere noodlijdenden in het publiek. En vraagt iedereen de wijsvinger te heffen tegen George Bush en de managers van modebladen ('Everything is wonderful').

Met zeven man bouwt ze een prettige set op, alleen ontsierd door haar soms matige zang in het begin. Maar wat een rolmodel voor alle jonge meiden die meewiegen en elke macho-voorzet van Allen toejuichen alsof hun leven nu herbegint. Wanneer ze 'Oh my god' van Kaiser Chiefs covert, gaat het dak eraf. 'Friday' is hitsige ska waarop iedereen loos gaat en dan is iedereen, zonder enige inspanning, klaar voor een feest genaamd 'Smile'.

Allen, intussen gezellig aangeschoten, laat iedereen nog meezingen met 'Heart of Glass' en eindigt met een feestelijk 'Alfie'. Topper van deze RW. Een zegen voor elk festival.
(vpb)