Het duurt even voor Joan Wasser de Marquee mee heeft. Van achter haar piano missen haar songs het directe appeal dat een publiek wil, en je kan je ook afvragen of de zangeres hier past. Maar wanneer ze opstaat en haar gitaar oppakt, voor een potige versie van 'Cristobel', komt het concert los. Joan As Police Woman is vandaag drie man sterk, wat net toelaat om 'I'm not furious' een explosief einde mee te geven. Wasser maakt zich gedurig zorgen over ons: hebben we het niet te koud, willen we allemaal Pearl Jam zien? Maar de set groeit, de ballads worden ernstig beluisterd en dat Antony niet meezingt in 'I defy' (wel de drummer, best vergeten), weerhoudt het publiek er niet van dankbaar te zijn. 'Eternal flame' is een meeslepende afsluiter. (vpb)