Vrolijk word je niet van de drammerige hardrock van de zelfverklaarde God Of Fuck. Naar Manson blijf je vooral kijken voor de kostuums. Zijn muzikanten zijn een kruising van een vogelverschrikker met een rottende zombie. Gezellige jongens die elk weldenkend mens wel eens op de thee wil hebben, dus. Op de videoschermen flitsen groteske lippen en een brandende
zeppelin. 'We hate love! We love hate!' Krijst Manson. Dat zal allemaal wel, maar hij doet toch niet erg zijn best om die puberale woede deftig naar muziek te vertalen. De rockfans staan wat beleefd te headbangen, de rest nipt nog eens van een pintje. Wij geeuwen. (svs)