Dikke rijen jonge rockfans wachten op een van de beste jonge-rockbands van vandaag. Arctic Monkeys oogt nog steeds oer-Brits (strakke broeken, truien met v-hals), en de haarsnit van de zanger is die van The Beatles (en van Paul Weller).

Na tien minuten zijn al vier songs gepasseerd, en 'Dancing Shoes' klinkt nog steeds even energiek als toen de band een sensatie was op MySpace. De groep brengt geen spektakel, speelt gewoon recht voor de raap met minimaal materiaal. De sound is dik, de riffs elementair en trefzeker, het samenspel perfect en de presentatie puberaal stroef.

Een song als 'Flourescent Adolescent' wijkt aangenaam af van het vaste patroon, en wordt dan ook meteen meegezongen. Maar het is 'Fake Tales of San Francisco' dat alle sterktes van de groep verbindt: krachtige funk, goeie melodie, punkversnelling, en rauwe zang. Heerlijk moment, dat later enkel bijgebeend wordt door 'Dancefloor'.

Beetje veel van hetzelfde? Dat klopt. Songs als 'If you were there' verkennen nieuw terrein en dat boeit ook. Met 'Leave before the lights' en vooral een vurig 'When the sun goes down' sluiten de heren mooi af. Dit was Britrock op zijn spitst, maar je vraagt je af hoe dit groepje hierna zal
opgroeien.
(vpb)