Keane verkoopt onversneden pathetiek in hapklare porties. Maar er zit ook dreiging en duisternis in, getuigen de geprojecteerde beelden. We zien bommen, explosies en krijgen als intro op 'A bad dream' zelfs een oorlogsgedicht op onze boterham. Zeg nu nog eens dat Keane een stelletje romantische flierefluiters zijn.

Na een handvol liedjes gaat het richting klein podium, dat in de middengang is opgetrokken. Chaplin omgordt een akoestische gitaar en plots is hij weer dat kleine jongetje dat in een klap beroemd werd en er zich niet goed naar wist te gedragen. Aandoenlijk.

Tijdens de finale trekt Keane nog een laatste blik hits open. 'Somewhere only we know', 'Is it any wonder' en 'Bedshaped' doen de boeken dicht. Chaplin ziet er gelukkig uit, en terecht. Keane heeft net een mooie beurt gemaakt. (kld)